Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, έχω την αίσθηση ότι εκεί στο Μέγαρο Μαξίμου δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει επακριβώς τι συνέβη την Κυριακή. Ζουν ακόμη στη χώρα του Marlboro! Διαφορετικά δεν εξηγείται το γεγονός ότι έχουν κινητοποιήσει ό,τι ερείσματα διαθέτουν στα μέσα ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά, για να πείσουν το ανήσυχο από το κυριακάτικο σοκ στράτευμα πως δεν τρέχει τίποτε, δεν υπήρξε κάποια σημαντική εξέλιξη, όλα βαίνουν καλώς και πάμε παρακάτω. Μα όλους όμως. Μέχρι επιπέδου τρίτου-τέταρτου συντάκτη περιφερειακού site!

Το αποτέλεσμα είναι να έχει διαμορφωθεί ήδη μια αποκρουστικά ομοιόμορφη εικόνα (τα καλά του αείμνηστου ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή…), σύμφωνα με την οποία:

α) Κακώς έχει αναπτερωθεί το ηθικό του ΠΑΣΟΚ, διότι δεν έγινε και τίποτε το συγκλονιστικό επειδή κέρδισε Αθήνα – Θεσσαλονίκη, άλλωστε και το 2014 το είχε επιτύχει, αλλά μετά, στις εκλογές του 2015, πήγε στο 4,68%.

β) Ο Ανδρουλάκης απορούμε γιατί πανηγυρίζει, επειδή ο Ανδρουλάκης είναι, και ως εκ τούτου δεν έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά ούτε ικανότητες, και πολύ περισσότερο δεν βελτιώθηκε και η εικόνα του από τα αποτελέσματα της Κυριακής.

γ) Δεν υπήρξε καμία ήττα της ΝΔ, όλα οφείλονται στα μεγάλα ποσοστά της αποχής, και μην ξεχνάτε ότι τα ασφαλή (να τα κάνει ο Θεός!) πολιτικά συμπεράσματα προέκυψαν από τον α’ γύρο των εκλογών

δ) Η ΝουΔού – ούτε αυτό να το ξεχνάτε – είναι ο αδιαφιλονίκητος, ο κραταιός, ο ανίκητος, ηγέτης του πολιτικού μας συστήματος.

ε) Ο Κυριάκος δεν έχει αντίπαλο, δεν μπορεί κανείς να τον ανταγωνιστεί, παίζει μόνος του.

Τι έχω να πω εγώ για όλα αυτά; Τίποτε περισσότερο από το κλασικό «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι»…

Ηττα της αλαζονείας

Προσωπικά θέλω να ελπίζω ότι ο πρόεδρος Κυριάκος θα κλείσει τα αφτιά σε αυτού του είδους τις ανόητες προσεγγίσεις. Οτι θα σκύψει με προσοχή πάνω στα αποτελέσματα της Κυριακής, θα τα διαβάσει καλά και θα βγάλει τα δικά του, αναγκαία για τη συνέχεια, συμπεράσματα. Ωραίο είναι να σου λένε μην ασχολείσαι με τον Ανδρουλάκη, για παράδειγμα, γιατί δεν «το ‘χει» ή δεν μπορεί να σε ανταγωνιστεί, αλλά εσύ επικεντρώσου στη μεγάλη εικόνα. Κυρίως όμως δες τι παθαίνουν όσοι δεν «βλέπουν» τον αντίπαλό τους. Υπάρχουν μυριάδες σχετικά παραδείγματα για το πόσο καταστροφική μπορεί να αποδειχθεί αυτή η στάση.

Την Κυριακή δεν ηττήθηκε μόνο η ΝουΔού και οι υποψήφιοί της σε κρίσιμες περιφέρειες και στους μεγάλους δήμους, ηττήθηκε και η πεπερασμένη αντίληψη ότι ο Κυριάκος μπορεί να τα καταφέρει όλα, παντού. Δεν τον αδικώ – κέρδισε τις εθνικές εκλογές όταν όλοι τον είχαν «σφαγμένο» από χέρι, με όσα του είχαν συμβεί (υποκλοπές, Τέμπη, κ.λπ.). Ισορρόπησε και δεν κατέρρευσε μετά τις τραγικές πυρκαγιές και τις τρομακτικές πλημμύρες. Και είπε μέσα του «αφού όλα τα μπορώ, και τίποτε δεν στέκεται ικανό να ανατρέψει τους σχεδιασμούς μου, θα κάνω και το 13+3, θα τον βάψω γαλάζιο πάλι τον χάρτη, γιατί μπορώ».

Το ότι πάντως για πρώτη φορά ΔΕΝ τα κατάφερε ίσως και να του βγει σε καλό. Εχει μπροστά του σχεδόν μια ολόκληρη 4ετία. Στο χέρι του είναι να την ολοκληρώσει. Αλλά για να συμβεί απαιτείται σεμνότητα, γείωση με την πραγματικότητα, προβληματισμός και ενσυναίσθηση ότι ανίκητος είναι μόνο ο Σούπερμαν, αλλά φευ, δεν ζει ανάμεσά μας…

Μια καλή κίνηση

Στο πλαίσιο αυτό, προφανώς και αξιολογείται ως θετική η πρωτοβουλία του προέδρου Κυριάκου να καλέσει χθες το απόγευμα στο Μέγαρο Μάξιμου τον νεοεκλεγέντα περιφερειάρχη Θεσσαλίας Δημήτρη Κουρέτα. Εδειξε καλά αντανακλαστικά και έστειλε ένα μήνυμα ότι οι εκλογές τελείωσαν και η κυβέρνηση δεν έχει τίποτε άλλο να κάνει παρά να συνεργαστεί απρόσκοπτα και αποτελεσματικά με τη νέα διοίκηση της περιφέρειας, προκειμένου να εφαρμοστεί ένα πλήρες σχέδιο για την ανασυγκρότηση της κατεστραμμένης Θεσσαλίας.

Και οι δηλώσεις του μετά έδειξαν ότι γύρισε την προεκλογική σελίδα και οι Θεσσαλοί που στην ουσία εκβιάστηκαν για να ψηφίσουν τον κυβερνητικό υποψήφιο Κ. Αγοραστό δεν έχουν τίποτε να φοβούνται. Θα πάρουν τις αποζημιώσεις τους κανονικά και η πολιτεία θα βοηθήσει με όλους τους δυνατούς τρόπους στην αποκατάσταση των καταστροφών.

Ηταν μια καλή κίνηση αυτή από πλευράς Πρωθυπουργού, ίσως η μόνη θετική μέσα στις «αγριότητες» στις οποίες επιδοθήκαν ορισμένα κυβερνητικά στελέχη το προηγούμενο διάστημα, προκειμένου να εξασφαλιστεί η νίκη του κομματικού τους υποψηφίου.

Η ευκαιρία του ΠΑΣΟΚ

Και θέλω και μια κουβέντα να πω για το ΠΑΣΟΚ, τον φυσικό νικητή των εκλογών της Κυριακής – κι ας υποστηρίζουν ό,τι θέλουν οι «γραμμιτζήδες» του Μεγάρου Μαξίμου. Την Κυριακή έγινε ένα σοβαρό βήμα. Είναι ίσως πρόωρο να μιλήσει κανείς για ολική επαναφορά του ΠΑΣΟΚ ή ακόμη και για την επιτυχία που σβήνει τις αναμνήσεις από το σκληρό και πονεμένο παρελθόν, τα δέκα-δώδεκα «πέτρινα» χρόνια που προηγήθηκαν. Είναι όμως μια αφετηρία, και ως τέτοια πρέπει να τη δει και ο Ανδρουλάκης και οι συνεργάτες του. Να βάλουν το κεφάλι κάτω, να αφήσουν κατά μέρος τους άσκοπους, και εν πολλοίς αντιπαραγωγικούς μεγαλοϊδεατισμούς, και με σύνεση να δουλέψουν για την επόμενη ημέρα. Οι ευκαιρίες δεν παρουσιάζονται συνεχώς, αυτή της Κυριακής ήταν μια μεγάλη ευκαιρία, ας την αδράξουν και ας προχωρήσουν με σεμνότητα και τα πόδια στο έδαφος. Το ευτύχημα για το ΠΑΣΟΚ είναι ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης το ξέρει καλά, δεν πετάει στα σύννεφα, έχει επίγνωση της κατάστασης του κόμματος που παρέλαβε και αντιλαμβάνεται επίσης ότι η κλεψύδρα ως τις ευρωεκλογές μετράει πλέον αντίστροφα. Γνωρίζει ότι έχει μπροστά του οκτώ μήνες για να κάνει το ΠΑΣΟΚ πραγματική αξιωματική αντιπολίτευση και οτιδήποτε έξω από αυτό θα είναι άσκοπη σπατάλη χρόνου και δυνάμεων.

Εγκλήματα

Εμείς εδώ κάναμε εκλογές, είχαμε, όσο (και όσοι) είχαμε τέλος πάντων, απορροφηθεί από αυτό, αλλά εκεί κάτω στη μαρτυρική Μέση Ανατολή σκοτώνονται ανελέητα. Και πείτε ό,τι θέλετε για τις θηριωδίες που συμβαίνουν εκατέρωθεν, ποιος δηλαδή ευθύνεται για τις περισσότερες ή τις χειρότερες, αλλά προσωπικά μού είναι αδύνατον να αποδεχτώ ότι στον 21ο αιώνα μπορεί ένα οργανωμένο κράτος να στερεί από ενάμιση – δυο εκατομμύρια ανθρώπους νερό, φάρμακα, ηλεκτρικό, τρόφιμα. Εξοργίστηκα και εγώ, όπως και κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος, από τις ανελέητες σφαγές αμάχων Ισραηλινών στις οποίες επιδόθηκαν οι τρομοκράτες της Χαμάς. Αλλά κανένα έγκλημα δεν μπορεί να δικαιολογήσει ένα άλλο έγκλημα. Δεν το δικαιολογεί ούτε ο θυμός, ούτε η οργή, ούτε η αγανάκτηση, ούτε ο πόνος, ούτε το μέγεθος μιας τραγωδίας. Με αυτή την έννοια, θεωρώ εξοργιστικό γεγονός τόσο την ισοπέδωση της Γάζας όσο και τον εκπατρισμό από τις εστίες τους εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων Παλαιστινίων. Και βέβαια, τα εκατοντάδες θύματα μεταξύ τους. Αλλά περισσότερο εξοργιστικός είναι ο υπόλοιπος κόσμος, που κλείνει τα μάτια και δεν κάνει τίποτε ουσιαστικό να σταματήσει την ανθρωπιστική κρίση. Ελεος πια με την αδιαφορία των μεγάλων αυτού του κόσμου…