Από την κορύφωση της επέλασης του «Daniel» στις 7 Σεπτεμβρίου κι έπειτα, οι περίπου 8.000 κάτοικοι των Αλυκών Βόλου ζουν μέσα στα «πληγωμένα» από την κακοκαιρία σπίτια τους χωρίς πόσιμο νερό. «Χωρίς πόσιμο νερό είμαστε τώρα 40 μέρες. Χωρίς καθόλου νερό είμαστε τις 35 τουλάχιστον, γιατί είχαμε ζημιά στην περιοχή και στο δίκτυο υδροδότησης. Εδώ και πέντε-έξι μέρες έχουμε πάλι νερό να τρέχει από τη βρύση, τόσο καιρό δεν είχαμε καθόλου» λέει στα «ΝΕΑ» ο 40χρονος Στέλιος, κάτοικος Αλυκών και πατέρας ενός κοριτσιού δυόμισι ετών, το οποίο, όπως και τα περισσότερα παιδιά της περιοχής, είναι ιδιαίτερα αναστατωμένο μετά τα χτυπήματα του «Daniel» και του «Elias» που άλλαξαν συθέμελα την καθημερινότητά τους. Οπως περιγράφει ο 40χρονος πατέρας, προκειμένου να κάνει μπάνιο το μωρό με τη γυναίκα του, προμηθεύεται τρεχούμενο νερό πηγής από το χωριό Σταγιάτες κοντά στο Πήλιο σε μεγάλα δοχεία. Από το ίδιο νερό πλένουν τα πιάτα του νοικοκυριού, ενώ για το πλύσιμο των ρούχων χρειαζόταν να μετακινείται στην Κοκκίνα, ένα χωριό σε απόσταση 20 χιλιομέτρων, όπου υπήρχε φιλικό σπίτι που τους εξυπηρετούσε όλο αυτό το διάστημα. Για το μαγείρεμα, το πλύσιμο δοντιών και το μπάνιο των ενηλίκων η οικογένεια χρησιμοποιεί εμφιαλωμένα μπουκάλια νερού. Ενας γολγοθάς χωρίς τέλος, καθώς και στο τελευταίο δελτίο ενημέρωσης του υπουργείου Υγείας για την ασφάλεια και την καταλληλότητα του νερού στη Θεσσαλία το νερό στις Αλυκές παραμένει σταθερά «ακατάλληλο».

Νερό από Σταγιάτες

«Μία φορά κάθε τέσσερις μέρες πηγαίνουμε σε μια πηγή στις Σταγιάτες με πολλά δοχεία και παίρνουμε νερό για το μπάνιο του παιδιού και για τα πιάτα. Εχει πέσει πάρα πολύ κουβάλημα 40 μέρες τώρα, είμαστε όλοι πιασμένοι στη μέση, στον αυχένα, οικογενειακώς αλλά και γύρω στη γειτονιά. Κλατάραμε. Μας μοιράζουν και εμφιαλωμένα – η Περιφέρεια και ιδιώτες – από δύο εξάδες ανά τρεις μέρες νομίζω, αλλά έχουμε “πνιγεί” στο πλαστικό μπουκάλι και ανάθεμα αν τα πηγαίνουν για ανακύκλωση από τον μπλε κάδο που τα αφήνουμε» σχολιάζει ο 40χρονος, εμφανώς ταλαιπωρημένος από τη δοκιμασία που περνά ο ίδιος και οι συντοπίτες του. «Κι επειδή δεν γινόταν άλλο, στην κουζίνα, στο μπάνιο και έξω από τη μονοκατοικία μας υπάρχουν μπιτόνια με βρυσάκι που έχω προμηθευθεί, από όπου πλενόμαστε και κάνουμε συχνή χρήση νερού. Το πιο δύσκολο όλων είναι το μπάνιο. Εχω υπολογίσει ότι για ένα μπάνιο, με πολλή οικονομία, χρειάζομαι τρία με τέσσερα μπουκάλια εμφιαλωμένο νερό. Πλυντήριο ρούχων βάλαμε πρώτη φορά χθες, παρόλο που βγαίνει ακατάλληλο το νερό, γιατί αγανακτήσαμε να πηγαίνουμε από εδώ και από εκεί με τα άπλυτα ρούχα. Αλλά και το νερό που τρέχει τώρα από τη βρύση μυρίζει πολύ έντονα χλώριο» αναφέρει ο ίδιος.

Μόνο εμφιαλωμένο

Και όταν βγει το νερό κατάλληλο, θα νιώσουν άραγε οι κάτοικοι στις Αλυκές ασφάλεια να το εμπιστευθούν; «Το πρώτο που θα κάνουμε», απαντά ο Στέλιος, «είναι να πλύνουμε τα πιάτα γιατί υπάρχει συσσωρευμένη κούραση. Για να το πιούμε ούτε σκέψη. Το νερό του Βόλου δεν πινόταν ούτε πριν. Ελάχιστοι Βολιώτες πίνουν νερό – με φίλτρο πάντα – από τη βρύση. Πάντα με εμφιαλωμένα ήταν ο Βόλος. Και πριν τον “Daniel”, εγώ συγκεκριμένα νερό έπινα από την πηγή των Σταγιατών. Tο 90% όμως των κατοίκων αγοράζει νερό εμφιαλωμένο για να πιει. Και για να μαγειρέψουμε το νερό της πηγής βάζαμε. Και αυτό το νερό όμως, μετά τις πλημμύρες, βγήκε ύστερα από έλεγχο ότι έχει ανεβασμένο μικροβιακό φορτίο, οπότε δεν το πίνουμε ούτε εμείς. Τώρα πίνουμε μόνο εμφιαλωμένο», εξηγεί ο Στέλιος. Και προσθέτει: «Αρχικά όλοι σκεφτόμασταν να μετακομίσουμε. Τελικά είπαμε να μείνουμε εδώ να το παλέψουμε. Μέχρι ένα σημείο προσαρμόζεσαι. Αλλά είναι κουραστικό. Το χειρότερο, που δεν το συνειδητοποιείς, είναι το ψυχολογικό κομμάτι. Μετά τον “Elias” που ψιχάλισε για μια μέρα, έπρεπε να είστε στον Βόλο να δείτε φάτσες τρομοκρατημένες για να καταλάβετε. Yπάρχει σε όλους ψυχολογικό βάρος».