Γνωρίζω ότι θα εισπράξω απαξίωση, αλλά ομολογώ δημοσίως ότι δεν έχω σαφή θέση για το Μεσανατολικό, πλην της οδύνης για τις θηριωδίες εις βάρος αμάχων. Δεν γνωρίζω ποια λύση θα είναι βιώσιμη ώστε να την καταθέσω ως πρόταση, να την υπερασπιστώ σε πάνελ, ακόμα και σε πορεία ενάντια στην κίνηση των οχημάτων από το Χίλτον ως το Ψυχικό. Υποθέτω ότι αν έβρισκα εγώ τη λύση θα ερχόμουν τελευταίος, θα την είχαν βρει άλλοι πριν από μένα. Αν πάλι την κατέθετα πρώτος, τώρα θα ήμουν υποψήφιος για Νομπέλ Ειρήνης. Ενδεχομένως να μην υπάρχει λύση και αυτή η πληγή στο σώμα της Ιστορίας να μένει ανοιχτή ώστε να στοχάζονται, γενιές και γενιές, πάνω στις έννοιες του δίκαιου και του άδικου. Μόνο που αυτές οι έννοιες δεν έχουν πάντα θέση σε ένα τραπέζι ιστορικών διευθετήσεων. Βλέπω στα social να ερίζουν πάνω στο Μεσανατολικό και αν κάτι με εντυπωσιάζει είναι ο απόλυτος χαρακτήρας θέσεων και απόψεων. Πώς το καταφέρνουν;