Η αιφνιδιαστική αναγγελία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανου Κασσελάκη, μέσω σκάιπ, απ’ όσα μαθαίνω, στη διάρκεια μιας πολύ έντονης συνεδρίασης της Πολιτικής Γραμματείας, ότι παντρεύεται, δεν κατεύνασε τα πνεύματα. Η συνιστώσα της Ομπρέλας του χάλασε τον γάμο α λα ελληνικά και, ευτυχώς, να είναι καλά η Ελενα Ακρίτα, που ευχόμενη να γεράσουν στο ίδιο μαξιλάρι, προσγείωσε μια πράξη που ο ΣΥΡΙΖΑ την πουλάει ως επανάσταση στο επίπεδο του ελληνικού μικροαστισμού. Είναι σημαντικό και ο γάμος μεταξύ ομοφύλων να μην είναι ένδειξη επαναστατικού ή έστω ταυτοτικού εξαιρετισμού αλλά, απλώς, μια τυπικότητα του μικροαστισμού μας, όπως τόσες και τόσες άλλες τελετουργίες ή και καθημερινές συμπεριφορές.

Πέραν του γάμου του, όμως, απ’ ό,τι κατάλαβα, ο πρόεδρος ήθελε να μεταθέσει το συνέδριο, που αν γινόταν τον Νοέμβριο, όπως είχε προκαθοριστεί, θα οδηγούσε γρήγορα στα άκρα τη σύγκρουση τάσεων και ομάδων στο κόμμα της αξιωματικής (ακόμα) αντιπολίτευσης. Τελικά, η θέση του προέδρου, έπειτα από καβγάδες και τη συνήθη στην Αριστερά μάχη ιδεολογικών χαρακωμάτων, βγήκε κερδισμένη. Η ψηφοφορία βεβαίως έδειξε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα βαθιά διχασμένο. Αλλά δεν είναι πύρρειος η νίκη του αρχηγού. Ο Κασσελάκης έχει τα κλειδιά, στον Τσακαλώτο και στ’ άλλα παιδιά έμεινε το όνειρο της επανάστασης.

Δεν είναι μόνο η ιδεολογία που χωρίζει τις τουλάχιστον δύο ομάδες που αντιμάχονται. Πλέον οι βασικές αιτίες της σύγκρουσης είναι τα προσωπικά. Κάποιοι που είχαν εσωκομματική εξουσία είχαν συγκρουστεί με ορισμένους που δεν είχαν εξουσία αλλά τώρα έχουν, κι αυτούς τους υποβλέπουν άλλοι που πλέον δεν έχουν αλλά παλιότερα ίσως είχαν, ίσως και να περίμεναν να αποκτήσουν.

Σε κάθε περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ, και με τις ψήφους «του λαού», παραμένει αυτό που ήταν. Ενα κόμμα που κινείται στην περιοχή του εξαιρετισμού. Ενα κόμμα όπου δεν μετρούν ούτε οι ιδέες, ούτε οι επιδόσεις, ούτε τα βιογραφικά, ούτε οι ικανότητες. Μην ξεχνάμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει στελέχη,  βουλευτές και υπουργούς προσωπικότητες όπως ο Πάνος Καμμένος, ένας άλλος Καμμένος (ξεχνάω το μικρό του όνομα) με αντισημιτικό λόγο, η Ραχήλ Μακρή (σήμερα παίκτρια σε ριάλιτι), ο Παύλος Χαϊκάλης, ο Αντώναρος – και πόσοι ακόμα.

Δεν χρειάζονται πολλά για να είσαι συριζαίος. Αρκεί να παπαγαλίζεις συνθήματα, αρκεί να διαχέεις μια αντικυβερνητική γκρίνια – σαν το χθεσινό μήνυμα του προέδρου στα κοινωνικά δίκτυα, ο οποίος αφού έκανε ένα σχόλιο για την ακρίβεια του λαδιού μίλησε για «κυβέρνηση λαδεμπόρων». Είναι βέβαιο ότι ο ίδιος δεν ξέρει τι σημαίνει η (ούτως ή άλλως άσχετη) ύβρις του, όπως δεν ξέρουν πολλοί από τους ψηφοφόρους του. Αλλά δεν μοιάζει να έχει πρόβλημα να εκτίθεται με περιεχόμενο που του υπαγορεύουν και αναπαράγει χωρίς να ξέρει τη σημασία του.

Τέλος, κατανοώ την αγωνία του Τσακαλώτου, της Εφης Αχτσιόγλου, του Βούτση, του Φίλη, διαφόρων ακόμα, που το κόμμα είναι στα χέρια του ναύαρχου Αποστολάκη, του Πολάκη και του Παππά, της Αυγέρη και άλλων παιδιών. Κατανοώ την ψεύτικη χαρά τους για τον γάμο του αρχηγού και τη στενοχώρια τους για την κηδεία της εξουσιαστικής ουτοπίας τους που τους φιλοξένησε καιρό. Αλλά μόνοι τους, αδιαμαρτύρητα, έστρωσαν τον δρόμο. Απλώς, τη θέση στην οποία βρίσκονταν, τώρα έχουν καταλάβει η συντρόφισσα Ράνια Θρασκιά ή η επίσης συντρόφισσα Ραλλία Χρηστίδου. Ας πρόσεχαν.

Ψέματα από τη Γάζα

Τελικά, τα ΜΜΕ παγκοσμίως φαίνεται ότι την πάτησαν πανηγυρικά εμπιστευόμενα την πληροφόρηση από την πλευρά της Χαμάς για το χτύπημα στο χριστιανικό νοσοκομείο Αλ Αλί της Γάζας. Επειδή, όπως αποδεικνύεται από τους ενδελεχείς δημοσιογραφικούς ελέγχους και από συμπληρωματικές πληροφορίες, ελέχθησαν εκείνο το βράδυ πολλά ψέματα.

Δεν έπεσε λοιπόν πύραυλος, αλλά ρουκέτα. Δεν χτύπησε στο νοσοκομείο, αλλά έσκασε σε πάρκιν του νοσοκομείου. Δεν ήρθε από το Ισραήλ, αλλά από τη Γάζα. Δεν σκοτώθηκαν τουλάχιστον πεντακόσιοι αλλά πολύ λιγότεροι – από δέκα έως πενήντα λένε οι νεότερες πληροφορίες (και πάλι μεγάλος αριθμός, αλλά ως φαίνεται ανεπαρκής για να στηριχθούν οι κατηγορίες που αποδόθηκαν στο Ισραήλ). Και το χειρότερο, οι υπεύθυνοι για το δυστύχημα έκαναν το μαύρο άσπρο προσπαθώντας να αποδώσουν στην ηγεσία του Ισραήλ έγκλημα πολέμου. Μια κατηγορία που ασμένως υιοθετήθηκε από δυτικά ΜΜΕ, εικάζω όχι μόνο για λόγους ταχύτητας στη μετάδοση της πληροφορίας.

Οπως είναι ευνόητο, ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή είναι πρωτίστως πόλεμος προπαγάνδας. Θα ήταν λάθος αν ο Τύπος χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο αυτού του πολέμου. Εκτός των άλλων, η ακρίβεια και η διασταύρωση, η ανεξαρτησία είναι το οχυρό των ΜΜΕ, που εργάζονται με κανόνες, έναντι των κοινωνικών δικτύων. Ας μην εκχωρούμε τη δύναμή μας.