«Την πρώτη μέρα της δίκης ήταν εκείνο το γεγονός που πράγματι με συγκλόνισε, να έχω απέναντί μου σε απόσταση ενός μέτρου – όπου κάθονταν οι κατηγορούμενοι από τα έδρανα των δικηγόρων – αυτούς που αιματοκύλησαν το Πολυτεχνείο, αυτούς που οδήγησαν τη χώρα σε μία δικτατορία. Συγκρατώ ακόμη την ψυχρότητα του Ιωαννίδη. Μιλούσε απευθυνόμενος στο δικαστήριο με μια αλαζονεία και υπερασπιζόταν τις ενέργειές του χωρίς να δηλώνει ούτε μεταμέλεια, ούτε υπαναχώρηση από εκείνο το οποίο διέταξε ως επικεφαλής της ΕΣΑ. Οι περισσότεροι από τους κατηγορουμένους ήταν ανέκφραστοι και σχεδόν όλοι – εκτός από Παπαδόπουλο, Ιωαννίδη κ.λπ. – προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι δεν ήταν η πρόθεσή τους να σκοτώσουν ανθρώπους, να τραυματίσουν, αλλά ότι πρόθεσή τους ήταν, σε συνέχεια των διαταγών που είχαν πάρει από τους ανωτέρους τους, να μην επιτρέψουν να εξελιχθεί η εξέγερση και να την καταστείλουν», θυμάται ο Φώτης Κουβέλης. Και συνεχίζει. «Η γεύση που μου άφησε η απόφαση ήταν ότι έμειναν έξω από τον έλεγχο της δικαιοσύνης κάποιοι. Και εκείνο που επίσης μου έμεινε ως παραδοχή ήταν ότι η δημοκρατία πρέπει να αμύνεται, να αυτοπροστατεύεται διότι διαφορετικά καθίσταται ευάλωτη. Ενα συναίσθημα το οποίο επανελήφθη και στις άλλες δίκες στις οποίες μετείχα, τις λεγόμενες δίκες των βασανιστών. Υπάρχει η ανάγκη της διαρκούς προστασίας της δημοκρατίας και σήμερα».