Κάνουν ότι δεν βλέπουν…

Η αντίληψη λειτουργίας και δομών μικρών κομμάτων, είτε κινούνται στην κατεύθυνση της διαμαρτυρίας είτε της διατύπωσης γενικών πολιτικών θέσεων και κατευθύνσεων, έχει ως πολιτικό αποτέλεσμα: να διατηρούνται οι πολιτικοί φορείς, οι κομματικές γραφειοκρατίες, οι συνεργάτες, οι ομαδοποιήσεις, οι δογματισμοί και ο μικρόκοσμος κάθε κόμματος, αλλά να μην μπορούν να σχηματίσουν την πολιτική πλειοψηφία, που θα φέρει την εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας. Είναι επομένως προφανής η άρνηση και οι αναστολές σε προτάσεις συμπόρευσης, συνεργασίας, ακόμη και κοινής καθόδου, των ηγεσιών ή και των ηγετικών ομάδων των υπαρχόντων πολιτικών φορέων. Είναι επίσης προφανής η άρνηση ή οι αναστολές για όσους περιμένουν, στο στενό πλαίσιο του μικρόκοσμου κάθε πολιτικού φορέα, πότε θα έρθει η σειρά τους να δοκιμαστούν είτε ως πρόσωπα είτε ως ομάδες στην ηγεσία του, βλέποντας τις μελλοντικές αποτυχίες των οροσήμων που θέτουν, με βάση τον σχεδιασμό τους. Πιθανά όλα αυτά να ήταν αποδεκτά, αν δεν υπήρχε μόνο ένας πόλος, η Δεξιά, στο πολιτικό σύστημα της χώρας μας. Αν κάποιος από τους υπάρχοντες πολιτικούς φορείς του προοδευτικού χώρου θα μπορούσε να εκφράσει πλειοψηφικά τον ελληνικό λαό, δίνοντας ελπίδα και λύσεις. Οχι στα λόγια αλλά στην πράξη. Οχι με όσα επικρατούν ως λογικές και αντιλήψεις στο εσωτερικό του, αλλά στην κοινωνία, στη διεθνή σκηνή, στην πραγματική ζωή. Σήμερα, δυστυχώς, δεν υπάρχει ένας τέτοιος πολιτικός φορέας, στον δημοκρατικό και προοδευτικό κόσμο της χώρας, ούτε κάποια χαρισματική προσωπικότητα και ηγετική ομάδα, που μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της δύσκολης συγκυρίας που ζούμε. Η αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν ανέδειξε μόνο το πολιτικό πρόβλημα του κόμματός μας, αλλά και το πολιτικό πρόβλημα στο σύνολο του δημοκρατικού και προοδευτικού κόσμου. Γι’ αυτό και οι στόχοι που έχουν τεθεί είναι χαμηλής προσδοκίας: Ποιος θα είναι δεύτερος, ποιος θα αυξήσει τα ποσοστά του, ποιος θα διατηρήσει την πλειοψηφία στο κόμμα του.