Κατάφερε να στρέψει τα βλέμματα πάνω του όταν επιστράτευσε στο τέλος της δεκαετίας του ’60 676 τηλεφωνικούς στύλους για να κάνει μια εικαστική εγκατάσταση. Υιοθέτησε ένα αγόρι που είδε να κακοποιείται από έναν αστυνομικό. Εκανε απόπειρα αυτοκτονίας αφού πάλευε για καιρό με την κατάθλιψη. Ανέβασε μια παράσταση διάρκειας επτά ημερών με φυσικό σκηνικό της τους επτά λόφους της Περσέπολης. Σκηνοθέτησε τις εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την έναρξη της Γαλλικής Επανάστασης και έχει συνεργαστεί από τον Φίλιπ Γκλας και τον Λου Ριντ έως τον Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, τον Γουίλιαμ Νταφόε και τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς, ενώ ταυτοχρόνως έχει διακριθεί με επιτυχία και ως σκηνοθέτης, σκηνογράφος, χορογράφος, εικαστικός και περφόρμερ, αν και ο ίδιος προτιμά να δηλώνει απλώς καλλιτέχνης.

Ο λόγος για έναν από τους διασημότερους, πρωτοπόρους και πολυπράγμονες καλλιτέχνες της εποχής μας, τον Μπομπ Γουίλσον, που επιστρέφει για πολλοστή φορά στην Ελλάδα υπό δύο διαφορετικούς ρόλους. Πρώτον, ως εικαστικός για την έκθεσή του «Κουκουβάγιες και καρέκλες» στην γκαλερί Bernier/Eliades, στην οποία επαναχρησιμοποιεί αντικείμενα από προηγούμενες δουλειές του, όπως σκηνικά από την όπερα «White Raven», το θεατρικό έργο «The Days Before: Death, Destruction and Detroit ΙΙΙ» και τη βιντεοεγκατάσταση «Kool, Snowy Owl» (2006). Και ως σκηνοθέτης της παράστασης «Τρεις ψηλές γυναίκες» του Εντουαρντ Αλμπι που θα ανέβει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Στην έκθεση «Owls and Chairs» («Κουκουβάγιες και καρέκλες») «ξαναβλέπετε» αντικείμενα από προηγούμενα έργα σας. Τι σας παρακίνησε να τα επανεξετάσετε στο πλαίσιο μιας εκθεσιακής παρουσίασης και τι θέλετε να πετύχετε μέσω αυτής της επανερμηνείας;

Τα έργα μου δεν τελειώνουν ποτέ. Τα ξαναδουλεύω διαρκώς. Η έκθεση «Κουκουβάγιες και καρέκλες» αποτελεί μια νέα σύνθεση ήχου, κειμένου, αρχιτεκτονικής και ντιζάιν, που έχει φτιαχτεί αποκλειστικά για την γκαλερί Bernier/Eliades στην Αθήνα. Ξεκινά με έναν ήχο στον δρόμο και από ό,τι μπορεί να δει κάποιος από την πόρτα. Πρόκειται για μια εγκατάσταση που ενσωματώνει τον χώρο πριν περάσει ο επισκέπτης το κατώφλι της γκαλερί και έως την αυλή που βρίσκεται στο πίσω μέρος της. Κατ’ αυτήν την έννοια είναι μοναδική.

Πώς φαντάζεστε τους επισκέπτες να αλληλεπιδρούν με τον χώρο και τα στοιχεία του κατά τη διάρκεια της έκθεσης;

Είναι απλά κάτι που το βλέπεις και το ακούς. Με άλλα λόγια, κάτι που το βιώνεις.

Οι συνεργασίες αποτελούν σημαντικό μέρος της καλλιτεχνικής σας διαδρομής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πώς επηρέασαν τη διαμόρφωση της έκθεσης «Κουκουβάγιες και καρέκλες»;

Οι συνεργάτες αλλάζουν πάντα την οπτική της δουλειάς μου. Το κείμενο γράφτηκε από τον Ντάριλ Πίκνεϊ, τη μουσική συνέθεσε ο Χαλ Γουίλνερ και ηχογραφήθηκε η δική μου φωνή.

Ο χρόνος και ο χώρος είναι θέματα που επανέρχονται διαρκώς στη δουλειά σας. Πώς εμφανίζονται σε αυτή την έκθεση και πώς απηχούνται στην εμπειρία του επισκέπτη;

Δομώ την εγκατάσταση κατά κάποιον τρόπο σαν ένα θεατρικό έργο. Αρχικά ξεκινάω με αυτό που ακούτε και βλέπετε και στη συνέχεια σας καθοδηγώ μέσα από αυτό. Είναι συμμετοχικό.

Ο τίτλος «Κουκουβάγιες και καρέκλες» εξάπτει την περιέργεια. Θα μπορούσατε να «φωτίσετε» τον συμβολισμό ή τη σημασία αυτών των στοιχείων στο πλαίσιο της έκθεσης;

Προσπαθώ με τα λεγόμενά μου να μην τοποθετώ σύμβολα στο έργο μου. Δεν χρειάζεται να υπάρχει νόημα.

Στη μακρά διαδρομή σας έχετε εξερευνήσει διάφορες μορφές έκφρασης. Πώς οι εμπειρίες σας από το θέατρο και τα εικαστικά συναντώνται σε αυτή την έκθεση;

Η δουλειά μου βασίζεται πάντα στη δομή, είτε πρόκειται για θεατρικό έργο είτε για έκθεση είτε για οτιδήποτε άλλο.

Η παράσταση «Τρεις ψηλές γυναίκες» του Εντουαρντ Αλμπι που σκηνοθετείτε για το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά αποκλίνει από το χαρακτηριστικό avant-garde ύφος σας. Τι σας προσέλκυσε να ασχοληθείτε με το συγκεκριμένο θεατρικό έργο και πώς σκοπεύετε να αφήσετε το καλλιτεχνικό σας αποτύπωμα;

Μερικές φορές είναι σημαντικό να κάνουμε το λάθος πράγμα.

Με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες, ποιες είναι οι σκέψεις σας και τι προβλέπετε για την κατεύθυνση που μπορεί να πάρει η χώρα;

Ελπίζω οι εκλογές στις ΗΠΑ να έχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση από τον Ντόναλντ Τραμπ.

Πώς βλέπετε τη συνάντηση τέχνης και πολιτικής υπό τις σημερινές συνθήκες; Οι καλλιτέχνες έχουν ιδιαίτερο ρόλο ή ευθύνη στην αντιμετώπιση των πολιτικών προβλημάτων;

Η πολιτική και η θρησκεία πάντα θα διχάζουν. Η τέχνη είναι η μόνη που μπορεί να μας φέρει κοντά.

Η δουλειά σας συχνά αμφισβητεί τις συμβατικές προσεγγίσεις και ενθαρρύνει τους θεατές να σκεφτούν διαφορετικά. Κατά τη γνώμη σας, πώς μπορούν οι τέχνες να συμβάλουν στην προώθηση του διαλόγου και της σύγκλισης σε καιρούς πολιτικού διχασμού και πόλωσης;

Εάν θέλουμε να υποστηρίξουμε την τοπική μας κοινότητα, πρέπει να βοηθήσουμε την παγκόσμια. Να κοιτάζουμε πάντα το παρελθόν καθώς προχωράμε στο μέλλον. Ετσι μπορούμε να επικοινωνήσουμε.

Βρισκόμαστε εν τω μέσω ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων, όπως η ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης. Τέτοιου είδους δεδομένα αποτελούν ευκαιρίες ή προκλήσεις για τους καλλιτέχνες;

Οι καλλιτέχνες θα χρησιμοποιούν πάντα τα εργαλεία της εποχής τους. Γιατί να μη χρησιμοποιήσουν και την τεχνητή νοημοσύνη; Το Σύμπαν είναι μια μηχανή.

info

Η έκθεση «Owls and Chairs» στην γκαλερί Bernier/Eliades, Επταχάλκου 11, έως τις 5 Δεκεμβρίου. Η παράσταση «Τρεις ψηλές γυναίκες» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά από τις 24 Νοεμβρίου.