Η τελευταία φορά που συγκινήθηκα με μια ολοκληρωμένη αφήγηση ήταν διαβάζοντας τα βιβλία του Κωνσταντίνου Λουκόπουλου «Οικογενειακή ρίζα 70» και του Μιχάλη Αλμπάντη «Οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους» το ένα μετά το άλλο. Διαβάζοντάς τα σκεφτόμουν διαρκώς πόσο σπουδαία λογοτεχνία μπορεί να γράψει ο άνθρωπος, αφηγούμενος ιστορίες που φέρουν στοιχεία από ένα συλλογικό ασυνείδητο, εικόνες και λέξεις οικείες και τόσο ζωντανές στον χρόνο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή