Την περίοδο της Κατοχής, δύο σπουδαίοι έλληνες συγγραφείς, από τους κορυφαίους της γενιάς του ’30, συγκατοίκησαν οικογενειακώς για ένα διάστημα, εκτός Αθηνών. Θεωρούσαν ότι έτσι θα μπορούσαν να βρουν, πιο εύκολα, τρόφιμα και να εξασφαλίσουν καλύτερες συνθήκες καθημερινότητας. Ο ένας από αυτούς είχε καταφέρει, με χίλιες δυσκολίες, να βρίσκει κάθε τόσο ένα αβγό για την κόρη του – παιδάκι ήταν. Την «ημέρα του αβγού» λοιπόν, η κόρη του άλλου συγγραφέα στεκόταν αγέρωχη απέναντι από τη συνομήλικη συγκάτοικο και φίλη της και, στρίβοντας επιδεικτικά τον δείχτη του ενός χεριού στο εσωτερικό της παλάμης του άλλου, έλεγε τραγουδιστά: «Ζήλια, ψώρα, εσύ έχεις αβγό, εγώ δεν έχω».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή