Η πλευρά της ψυχής ή της πολιτικής;

Μου φαίνεται λογικό: η συνεργασία δεν είναι απλή αθροιστική συνένωση, ούτε αναπτύσσεται με τεχνικές κορυφής ή δημοσίων σχέσεων. Προηγείται η πιθανή σύμπλευση, ο πολιτικός συνδυασμός, επί του συγκεκριμένου. Στους χώρους δουλειάς, στους επιστημονικούς φορείς, στον αυτοδιοικητικό χώρο, στο εκπαιδευτικό πεδίο κ.λπ. Τα συγκεκριμένα προβλήματα συγκεκριμενοποιούν και τις θέσεις. Μια συνεργατική ποιότητα πάνω σε επιμέρους προβλήματα θα έλξουν και τις ηγεσίες. Φυσικά το βίωμα ενός σημαντικού τμήματος του ΠΑΣΟΚ είναι τραυματικό. Δηλαδή αυτό που υπάρχει στο «συλλογικό υποσυνείδητο» του ΠΑΣΟΚ είναι ότι αποκαθηλώθηκε από τον ΣΎΡΙΖΑ για να πάρει ο τελευταίος τη θέση του. Πολλά μπορεί κανείς να αντιτείνει, αλλά εντέλει, αφού αυτό είναι το βίωμα, τότε επέχει θέση πραγματικότητας. Και συχνά οι πολιτικές σχέσεις καθορίζονται από τα τραύματα. Που θέλουν χρόνο για να επουλωθούν. Βέβαια το τραύμα ενδεχομένως γίνεται «αμφίτραυμα». Μπορεί να αναγνωσθεί και στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «διέσωσε», κράτησε ζωντανό, ένα σημαντικό κομμάτι της κεντροαριστερού κοινού (που βρισκόταν σε μια συναισθηματική και ιδεολογική περιδίνηση τα πρώτα χρόνια της χρεοκοπίας) και αυτό ακριβώς το κοινό αποτελεί τον ζωτικό χώρο ανάμεσα στα δύο κόμματα, αλλά και θεμελιώνει την προοπτική και τη πιθανή βιωσιμότητά τους. Αλλά είπαμε. Η πολιτική σκηνή συγκροτείται από τη χημεία συναισθηματικών και ψυχολογικών διεργασιών. Τώρα, μετά τις εκλογικές ήττες, ο ΣΥΡΙΖΑ, στη στιγμή της δικής του φυσιογνωμικής και πολιτικής περιδίνησης, αντιμετωπίζει ένα είδος (ευεξήγητης) οίησης. Ετσι, θέσεις όπως του Γιώργου Παπανδρέου που (ξεπερνώντας τα δικά του τραύματα) μίλησε  για την αποδοτικότητα της συνεργασίας, φαντάζουν σε πολλούς, άδικα μακρόθυμες. Η κυβερνητική πλευρά έχει άλλες φουρτούνες. Να κατανοήσει ότι η υπερβολική αυτοπεποίθηση βρίσκεται δίπλα στη έπαρση και η τελευταία μια ανάσα από την ήττα. Γιατί, όπως έχω γράψει πολλές φορές, το κοινό είναι πλέον εξαιρετικά «άπιστο» και αν του τροφοδοτείς μόνο τον ωφελιμισμό (όπως κάνει με επιμέλεια η κυβέρνηση), ταχύτατα και με την πρώτη «στραβή» θα σε εγκαταλείψει. Το δυσκολότερο για τη ΝΔ είναι αυτή τη στιγμή να εκλογικεύσει το εκλογικό τσαλάκωμα. Και να δώσει απαντήσεις σε προφανή ερωτήματα – που όμως εφάπτονται και στον κεντροαριστερό χώρο. Εχει πρόβλημα στην αναλυτική της και έκανε κακή εκτίμηση των εκλογικών της δυνατοτήτων; Ή συμβαίνουν και άλλα, αφανή; Π.χ. ήταν αθώα η ήττα Μπακογιάννη; Σχετίζεται μόνο με τη φθορά που υπέστη από τον αντιφατικό, ανορθολογικό Μεγάλο Περίπατο (που επί της αρχής ψηφίστηκε από όλες τις παρατάξεις); Σχετίζεται με την αποδοτική συσπείρωση των παρατάξεων της Αριστεράς και Κεντροαριστεράς, τις οποίες χειρίστηκαν πολύ καλά οι επικεφαλής τους; Ή απλώς δεν στηρίχτηκε ισχυρά από τις οργανώσεις και τους βουλευτές λόγω εσωτερικών ανταγωνισμών;