Τα αυτογκόλ του Μπακογιάννη

Τώρα που έχουν τελειώσει όλα, και ξέρουμε νικητές και ηττημένους των εκλογών, θέλω να αναφερθώ στην περίπτωση του Κώστα Μπακογιάννη, του απερχόμενου δημάρχου Αθηναίων. Δεν θυμάμαι άλλη περίπτωση υποψηφίου, που να χτυπήθηκε τόσο αλύπητα για την οικογενειακή του καταγωγή, όσο ο Μπακογιάννης. Ηταν πάντα ο γιος της Ντόρας και ο ανιψιός του Κυριάκου, παρά το ότι είχε ήδη διαγράψει τη δική του, θετική διαδρομή στην αυτοδιοίκηση. Αδικήθηκε, αλλά περισσότερο αδίκησε ο ίδιος τον εαυτό του, με επιλογές που θα μπορούσε να αποφύγει, και με άλλες που έκανε και αποδείχθηκαν καταστροφικές. Η επιλογή του ας πούμε να ζητήσει debate με τον Χάρη Δούκα, πραγματικά θα αποτελέσει κάποια στιγμή case study για τις πολιτικές επιστήμες – έκανε γνωστό τον αντίπαλό του σε μια ευρεία μάζα πολιτών, που δεν γνώριζαν όχι τις θέσεις του, ούτε καν το πρόσωπό του. Γιατί το έκανε, μόνο εκείνος το γνωρίζει. Εμείς μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Οπως να το αποδώσουμε στην ανησυχία του, ότι τελικά αυτός ο Δούκας, άγνωστος μεν, αλλά μπορούσε να τον απειλήσει στον δεύτερο γύρο, ως εκφραστής ενός μετώπου εναντίον του. Οπότε, σκέφτηκε ίσως, τον πάω σε debate και άσχετος όπως είναι με την τηλεόραση, τον ξετινάζω με δυο-τρία επιχειρήματα. Εκ του αποτελέσματος, μπορούμε να εκτιμήσουμε ότι ο Μπακογιάννης είχε μεν το πάνω χέρι στο debate, αλλά αυτή η αίσθηση είχε απήχηση μόνο σε έναν κόσμο, που θα τον ψήφιζε έτσι κι αλλιώς. Οι υπόλοιποι έμαθαν ότι αυτός ο καθηγητής, κάτι έχει να τους πει. Και έτσι (τους) κέρδισε…