Ξεκινώ με το ερώτημα που έχει ο καθένας στη σκέψη του και δεν αφορά το Μεσανατολικό: Θα επιστρέψει ο Στέφανος από την Αμερική; Μη βιαστείτε να πείτε ναι, επειδή ο ίδιος το έχει πει. Ρωτώ αν υπάρχει λόγος να γυρίσει στην Ελλάδα για να συνεχίσει να παριστάνει τον αριστερό, μετά την αναδημοσίευση παλαιότερων άρθρων του από τον ομογενειακό «Εθνικό Κήρυκα» της Νέας Υόρκης. Σοβαρά το αναρωτιέμαι, θα γυρίσει πίσω; Στην Κουμουνδούρου; Να κάνει τι, μετά το ρεζιλίκι;

Εκείνο που σοκάρει δεν είναι το χάσμα που χωρίζει τις προ δεκαετίας θέσεις του κ. Κασσελάκη από τις σημερινές, όσο ο αξιοθρήνητος τρόπος με τον οποίο τις δικαιολογεί σήμερα. Η κεντρική ιδέα της απολογίας του είναι ότι δεν φταίει εκείνος, αλλά οι συνθήκες, η κακούργα κοινωνία. Κατ’ αρχάς, εξηγεί, ήταν μόλις 24 ετών (δηλαδή πολύ μικρότερος και από «ημιπιτσιρικάς», σύμφωνα με την ηλικιακή κλίμακα Βούτση). Ηταν ένα παιδί, είπε, που δούλευε σκληρά, που προσπαθούσε να βοηθήσει τους γονείς του και, επίσης, είχε σχέση με μία κοπέλα και δεν ήταν χαρούμενος (gay). Είχε ιδέες χωρίς επαρκή πληροφόρηση, παραδέχθηκε και πρόσθεσε το μάλλον ακατάληπτο: «Ισως να είχα παρασυρθεί από την ιδέα ότι οι γονείς μας κληροδότησαν σε εμάς ένα πράγμα που μας έδιωξε από τη χώρα». Για όλους αυτούς τους λόγους, καταλήγει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θυμάται τον εαυτό το στα 24 του, δεν θυμάται ποιος ήταν και, φυσικά, δεν θυμάται τα άρθρα που υπέγραφε ως Αριστοτέλης Οικονόμου. Cute! Τι άλλο να πεις μπροστά σε τέτοια αμερικανιά;

Αυτά θα περνούσαν σε δεύτερη μοίρα, αν πολιτικά έκανε τη διαφορά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Στα σοβαρά της πολιτικής, όμως, ο κ. Κασσελάκης είναι μια οικτρή απογοήτευση: σαν κατεψυγμένη τυρόπιτα που ξεχάστηκε τη νύχτα εκτός ψυγείου και ξαναζεστάθηκε την επομένη σε φούρνο μικροκυμάτων. Ανακυκλώνει την τοξικότητα του προκατόχου του, χωρίς καμία προσθήκη δική του – έκτος των όσων αφορούν την προσωπική ζωή του, για τα οποία μας ενημερώνει αδιαλείπτως. Σκοπίμως πολακίζει ο κ. Κασσελάκης, διότι δεν έχει άλλον τρόπο για να αντικρούσει την κριτική της εσωκομματικής αντιπολίτευσης που τον θεωρεί δεξιό. Ετσι, όμως, υπονομεύει ο ίδιος το υποτιθέμενο πλεονέκτημά του, χάρη στο οποίο κέρδισε τις εκλογές, δηλαδή ότι μπορεί να φέρει την ελληνική Αριστερά στον 21ο αιώνα.

Επέκρινε σφοδρότατα, λ.χ., τον Μητσοτάκη προσωπικώς για τον βομβαρδισμό του Αγίου Πορφυρίου στην Παλαιστίνη, λες και η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε αποτρέψει το συμβάν! Πώς; Αν η όποια κυβέρνησή μας μπορούσε να κάνει αυτό που ζητούσε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, τότε γιατί, βρε παιδιά, δεν εμπόδισε και την εισβολή της Χαμάς; Αν έχει τέτοιες δυνατότητες παγκόσμιας υπερδύναμης η Ελλάδα, θα όφειλε να γνωρίζει και για το χτύπημα που ετοίμαζε η Χαμάς! Πώς μας διέφυγε; Επειτα, για την αναβάθμιση της Ελλάδας από την S&P, που επιτέλους ήρθε, το μόνο που είχε να πει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι βασίστηκε στη «φτωχοποίηση του ελληνικού λαού»! Δεν είναι εξοργιστικό; Σε κάνει αναρωτιέσαι πού ζει αυτός ο άνθρωπος. Ρητορικό το ερώτημα, διότι όλοι είδαμε την κατοικία του ζεύγους στις εξοχές της Νέας Υόρκης. Γι’ αυτό όμως εγώ ρωτώ και το εννοώ απολύτως: Θα γυρίσει πίσω; Είστε βέβαιοι;

ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ

Ο πρόεδρος της ΣΕΚΕ, Κώστας Καραμανλής ο Ακάματος, πρόκειται να μιλήσει σήμερα στην παρουσίαση του βιβλίου «Γιαβόλ!» του Γ. Χαρβαλιά στη Θεσσαλονίκη. Πλην του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος άλλωστε έχει γράψει και τον πρόλογο του βιβλίου, ο άλλος πολιτικός που θα μιλήσει στην παρουσίαση είναι ο βουλευτής του Βελόπουλου Βασίλειος Βιλιάρδος. Στην πρόσκληση αναφέρεται επίσης ότι χαιρετισμό θα απευθύνει και ο περιφερειάρχης Απόστολος Τζιτζικώστας. (Τι ακριβώς σημαίνει αυτό δεν καταλαβαίνω. Μήπως ότι θα κάθεται στην πρώτη σειρά και, όταν θα ανακοινωθεί το όνομά του, θα κουνήσει το χέρι του στο κοινό όπως η μακαρίτισσα η Ελισάβετ; Δεν ξέρω…) Για τον αλησμόνητο Ακάματο, πάντως, αυτό είναι ένα ακόμη σκαλοπάτι. Ξεκίνησε με την ομιλία στην Παναθηναϊκή, συνέχισε με το πολιτικό μνημόσυνο του Γιάννη Κεφαλογιάννη, λογικό ήταν να φτάσει και στο «Γιαβόλ!».