Είναι σημείο των καιρών, επιβεβλημένο τις περισσότερες φορές και ευπρόσδεκτο: η ανάγκη για μεγαλύτερη συμπερίληψη της γυναικείας έκφρασης σε μεγάλες εκθέσεις και σε θέσεις ευθύνης πολτιστικών οργανισμών. Στα καθ’ ημάς, ήδη το Εθνικό Θέατρο έδωσε τον τόνο με το μότο «Ολες, όλοι, όλα» για την καλλιτεχνική περίοδο 2023-24 με την «πολυσυλλεκτικότητα» να πρωταγωνιστεί στο λεξιλόγιο του προγράμματος. Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ανακοίνωσε επίσης τις μεγάλες εκθέσεις του με τίτλο «Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;». Ο υπερβάλλων ζήλος, ωστόσο, να αποτυπωθεί αυτή ακριβώς η νέα ανάγκη φαίνεται πως επιδρά στη γλώσσα με την οποία δημοσιοποιούνται οι εκθέσεις. Αλλιώς δεν θα διαβάζαμε «των γυναικών καλλιτέχνιδων» τουλάχιστον δύο φορές. Οι καλλιτέχνιδες είναι γυναίκες – σοφόν το σαφές (ο δαίμων της αβλεψίας «χτύπησε», παρεμπιπτόντως, στην περίπτωση της Χρύσας Ρωμανού, η οποία παρουσιάζεται ως «γυναίκα καλλιτέχνης»). Κατά τ’ άλλα, ισχύει ο ανυπέρβλητος μέχρι στιγμής κανόνας: μια παράσταση ή μια έκθεση είναι καλή ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, χρώμα και θρησκεία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή