Λάθη

Η ευκολία με την οποία ένας φωτογενής άγνωστος έκατσε στην αρχηγική καρέκλα της Κουμουνδούρου εξηγεί και την άνεση με την οποία εμφανίζονται σαν υπολογίσιμα εσωκομματικά μεγέθη πρόσωπα που στις προηγούμενες περιόδους έπαιζαν δευτερεύοντες – αν όχι βοηθητικούς – ρόλους. Η πτώση των εκλογικών και δημοσκοπικών ποσοστών συνήθως ευνοεί την ανάδειξη πολλών και διαφορετικών πολιτικών ναρκισσισμών. Παρ’ όλα αυτά, τόσο η κριτική που ασκεί η προεδρική πτέρυγα όσο κι εκείνη των διαφωνούντων έχουν βάση. Η πρώτη εύλογα ψυχανεμίζεται πως η απομάκρυνση απ’ τον στόχο της προσέλκυσης κεντρώων και κεντροαριστερών ψηφοφόρων θα συρρικνώσει κι άλλο το κόμμα. Οι δεύτεροι ορθά ζητούν να αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκάθαρες πολιτικές θέσεις και προσανατολισμό, αφήνοντας στην άκρη τα επικοινωνιακά τρικ που αποδίδουν μόνο για όσα δευτερόλεπτα διαρκεί ένα βιντεάκι στα σόσιαλ μίντια. Αμφότερα τα στρατόπεδα, βέβαια, προτείνουν λάθος λύσεις. Η πολακική τοξικότητα, ακόμη κι αν τυλιχτεί με γυαλιστερό αμπαλάζ, απωθεί τα εκλογικά σώματα του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, ενώ τα ορίτζιναλ αριστερά συνθήματα συγκινούν λίγους, όχι τους πολλούς που χρειάζεται ένα κόμμα εξουσίας. Ολα τα διλήμματα που έχουν βάλει στον κομματικό τους εαυτό οι αριστεροί είναι εκτός θέματος, δηλαδή.