Λυπάμαι, γιατί θα ήθελα να κρατήσει. Λυπάμαι, όπως όταν τελειώνει μια ωραία σειρά στο Netflix. Ισως προτρέχω – το έχω αυτό από μικρός και όσο μεγαλώνω επιδεινώνεται – αλλά προετοιμάζομαι ηθικά για το απότομο τέλος, που φοβάμαι ότι δεν θα αργήσει να έρθει. Το λέω διότι, ας μην αυταπατώμεθα, ο Στέφανος δεν τραβάει ο καημένος. Κάθε μέρα που περνά αυτός ή οι δικοί του, εκείνοι που τον συμβουλεύουν, κάνουν γκάφες ακραίας μορφής, οι οποίες όχι μόνο αποδεικνύουν, αλλά επιδεικνύουν κιόλας πόσο άσχετοι είναι με την πραγματικότητα της πολιτικής.

Προσοχή, δεν εννοώ το φυσικό δικαίωμά του να έχει τη γνώμη του και επομένως να την αλλάζει. Πάει αυτό, πέρασε. Στο κάτω κάτω, βλέπεις τον πρόεδρο και αμέσως τον καταλαβαίνεις από την όψη και την κοψιά, που λένε. Κανείς, θέλω να πω, δεν περίμενε ότι ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν αριστερός προτού γίνει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Αφότου έγινε όμως και μάλιστα με τη λαϊκή ψήφο έχει κάθε δικαίωμα να είναι αριστερός. Δουλειά είναι και αυτή, τι πειράζει αν μπήκε στον χώρο αργά; Δείτε, όμως, το περιστατικό με την αποχώρηση του Στέλιου Κούλογλου από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (λίγες ώρες πριν ο πρόεδρος διαγράψει τους Νίκο Φίλη, Δημήτρη Βίτσα και Πάνο Σκουρλέτη). Του ζητούν να παραδώσει την έδρα του στο κόμμα με το οποίο εξελέγη. Το αντιλαμβάνεστε; Δεν γνωρίζουν το ύψος της μηνιαίας αποζημίωσης του ευρωβουλευτή! Τόσο άσχετοι. Γιατί, αν ήξεραν, δεν θα έθεταν ποτέ ένα ζήτημα το οποίο εντέλει εκθέτει την αφέλειά τους, αλλά και την άγνοιά τους για τη λεγόμενη ανανεωτική Αριστερά.

Περισσότερο αποκαλυπτική ως προς την αδυναμία του προέδρου και την απουσία σταθερής επαφής με την πραγματικότητα, είναι η υποθεση Τζουμάκα. Ολοι το ξέρουμε ότι οι δυο τους μισιούνται – σωστά; Ο Στέφανος Τζουμάκας, θυμίζω, ήταν ο πρώτος που επιτέθηκε ευθέως και αγρίως στον Κασσελάκη, ο δε Κασσελάκης ανταπέδωσε, με τη χαριτωμένη εξομολόγησή του προς το πανελλήνιο ότι, όσο μιλούσε ο Τζουμάκας από το βήμα του συνεδρίου, ο ίδιος είχε πάει στην τουαλέτα. Πέραν του πολιτικού, όμως, δεν αμφιβάλλω ότι ιδιαίτερη βαρύτητα έχει το πολιτισμικό. Πώς γίνεται, δηλαδή, αυτός να είναι ο «Στέφανος της Ελλάδας», όπως αυτοπροσδιορίστηκε, δηλαδή ο ωραίος, έξυπνος, πετυχημένος, πλούσιος και γυμνασμένος Στέφανος και, στον ίδιο χώρο, να υφίσταται ένα άλλος Στέφανος, ηλικιωμένος, δύστροπος και κακομούτσουνος; Επειδή έχω καταλάβει πόσο θαυμάζει τον εαυτό του ο πρόεδρος, διαισθάνομαι ότι η αντιπάθεια μεταξύ τους πρέπει να ήταν ενστικτώδης και θυελλώδης, εκτός από αμοιβαία.

Το δέντρο της δημοκρατίας πρέπει να ποτίζεται πότε πότε με αίμα, όπως είπε ο Τζέφερσον για τις εκτροπές της Γαλλικής Επανάστασης. Οταν λοιπόν ο πρόεδρος έκρινε ότι έπρεπε να χυθεί λίγο αίμα για να εδραιωθεί η εξουσία του, διάλεξε τον μισητό Τζουμάκα. Εκτός από δύσκολος και ιδιόρρυθμος, ο Τζουμάκας σε τελευταία ανάλυση δεν είναι δικός τους, δεν είναι σαρξ εκ σαρκός. Μεταγραφή για ανθρωπιστικούς λόγους ήταν, όπως λ.χ. είναι η υποδοχή προσφύγων. Επομένως, ο αποκεφαλισμός του, έτσι εκτίμησε ο πρόεδρος, θα προκαλούσε μεν το επιθυμητό ρίγος στην εσωκομματική αντιπολίτευση, όχι όμως και ισχυρές αντιδράσεις, που θα μπορούσαν να αποβούν επικίνδυνες. Πίστεψε ότι ήταν ένα καλά μετρημένο και υπολογισμένο χτύπημα. Και έσφαλε.

Εσφαλε, επειδή, πρώτον, ο Τζουμάκας δεν είναι εύκολο θύμα. Τα έχει ζήσει σχεδόν όλα και δεν έχει τίποτα να χάσει, διότι ήδη τα έχει χάσει προ πολλού και, δεύτερον, επειδή ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάλαβε ότι, στο κόμμα όπου μπορεί να γίνει πρόεδρος ακόμη και ένας περαστικός, ο πρόεδρος δεν μπορεί να διαγράψει κανέναν! Η προεδρική επιθυμία περνά μέσα από την έγκριση κομματικών οργάνων, τα οποία ο Στέφανος δεν ελέγχει. Δεδομένου λοιπόν ότι ο πρόεδρος μπορεί να αμφισβητηθεί από το 50% συν ένα των μελών της Κεντρικής Επιτροπής, επιχειρώντας να καθαρίσει τον Τζουμάκα, ο πρόεδρος διατρέχει τον κίνδυνο να τον πετάξουν έξω. Πώς έμπλεξε έτσι ο άνθρωπος;