Η επίσκεψη Μητσοτάκη και η ευθύνη της Δύσης

Η χθεσινή επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Ισραήλ είχε κάτι το ιδιαίτερο για έναν ηγέτη της Δύσης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπήρξε περισσότερο δίκαιος και ισόρροπος στις τοποθετήσεις του για τη σύγκρουση Ισραήλ – Χαμάς και για το Μεσανατολικό γενικότερα («αυτοάμυνα εντός διεθνούς δικαίου», «καμιά στρατιωτική επέμβαση δεν υποκαθιστά μια βιώσιμη πολιτική λύση» κ.λπ.). Η Δύση βεβαίως, περιλαμβανομένης και της Ευρώπης, στέκεται στο πλευρό του Ισραήλ καταδικάζοντας τις βαρβαρότητες της Χαμάς. Είναι η ορθή, δίκαιη και ηθική στάση. Αλλά πόσο ορθή και ηθική είναι η απουσία ανοιχτής καταδίκης των εγκλημάτων πολέμου και ανθρωπιστικής καταστροφής που με τη βάναυση παραβίαση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου κατηγορείται (από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων μεταξύ άλλων) ότι διαπράττει το Ισραήλ με τους ανηλεείς βομβαρδισμούς της Λωρίδας της Γάζας με δηλωμένο στόχο μεν τη Χαμάς, αλλά καταληκτικό αποδέκτη τον άμαχο πληθυσμό περιλαμβανομένων και των παιδιών; Μέχρι στιγμής εκτιμάται ότι οι βομβαρδισμοί έχουν προκαλέσει πάνω από 4.000 νεκρούς, οι μισοί εκ των οποίων είναι παιδιά. Το επιχείρημα ότι η Χαμάς ευθύνεται για τους νεκρούς αυτούς καθώς χρησιμοποιεί τους πολίτες ως ανθρώπινη ασπίδα είναι εντελώς έωλο. Οταν μια πολεμική ενέργεια πλήττει αθώους, άμαχους και παιδιά, ως παράπλευρη συνέπεια, τότε πολύ απλά δεν κάνεις αυτή την ενέργεια. Καθώς είναι ωμή, ανήθικη ενέργεια που παραβιάζει κατάφωρα και το διεθνές δίκαιο ενώ «συμπληρώνει» την επίσης παράνομη και ανήθικη πράξη του αποκλεισμού, μετακίνησης πληθυσμού, διακοπής παροχής ρεύματος, νερού, τροφοδοσίας της Γάζας. Και η Δύση σιωπά ενώ όπως γράφουν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» (21/10) «δίνει την εντύπωση ότι έδωσε στο Ισραήλ το πράσινο φως να εκδικηθεί χωρίς κανέναν περιορισμό» (δύο σχετικά γηραιοί πολιτικοί, Μπορέλ/ΕΕ και Μπάιντεν/ΗΠΑ, μαζί με τον γ.γ. του ΟΗΕ έχουν κάπως διαφοροποιηθεί και διασώσει το ηθικό πρόσχημα). Το Ισραήλ έχει το δικαίωμα της αυτοάμυνας εντός διεθνούς δικαίου. Αλλά δεν έχει το δικαίωμα ισοπέδωσης της Γάζας με την εμφανιζόμενη ανοχή (και υποκρισία;) της Δύσης.