Το ανέκδοτο της παγκόσμιας ειρήνης

Πρέπει να ήταν το 2015. Μετά το δημοψήφισμα αλλά και τις μεγάλες μεταναστευτικές ροές στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Δεν θυμάμαι με ποια αφορμή, γινόταν μια εκδήλωση σε κεντρικό βιβλιοπωλείο της Αθήνας. Στο πάνελ συμμετείχαν κυρίως λογοτέχνες, ανάμεσά τους και η Κική Δημουλά. Ενα από τα θέματα που θίχτηκαν ήταν και το Προσφυγικό. Με ζητούμενο το πώς θα μπορούσε να βοηθήσει στην υποδοχή των προσφύγων και πέρα από κυβερνητικές πολιτικές, ο μέσος πολίτης. Η Δημουλά, ζήτησε από το κοινό ιδέες και προτάσεις προς συζήτηση. Αφού ακούστηκαν μία δύο, πήρε τον λόγο ένας κύριος από το βάθος της αίθουσας. Γύρω στα εξήντα πέντε με εβδομήντα, φιγούρα βγαλμένη από πλάνο διαδήλωσης, με εμφάνιση εντελώς δηλωτική της κομματικής του ταυτότητας. Στην τοποθέτησή του ήταν κάθετος και αδιαπραγμάτευτος. «Παγκόσμια ειρήνη. Αυτή είναι η μόνη λύση. Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς αν δεν συμφωνήσουν οι “μεγάλοι” για παγκόσμια ειρήνη». Η Δημουλά τού απάντησε ότι αυτό είναι ευχή όλων αλλά επειδή δεν το έβλεπε να επιτυγχάνεται άμεσα, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε έως τότε; «Τίποτα. Αν δεν γίνει παγκόσμια ειρήνη, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». «Σύμφωνοι, δεν μπορούμε να λύσουμε εμείς το πρόβλημα, αλλά μέχρι να το λύσουν αυτοί που υποτίθεται ότι μπορούν, εμείς δεν πρέπει να κάνουμε κάτι;». «Ο,τι και να κάνουμε δεν θα έχει αποτέλεσμα αν δεν γίνει παγκόσμια ειρήνη». «Και μέχρι τότε; Θα τους αφήσουμε τους ανθρώπους στην τύχη τους;». Μην τα πολυλογώ, η συζήτηση συνεχίστηκε κάπως έτσι με τον κύριο ανένδοτο μέχρι που αποχώρησε από την αίθουσα της εκδήλωσης συνεχίζοντας να μουρμουρίζει περί παγκόσμιας ειρήνης.