Η αυτανάφλεξη

Δε προσφέρει καν ο ΣΥΡΙΖΑ σοβαρά εργαλεία πολιτικής αποδόμησής του. Αντίθετα φαίνεται ότι αρκείται στη γενναία αυτοέκπτωση. Γιατί; Είναι αυτό που του προσάπτουν οι θερμοί αντίπαλοι; Παιδί της χρεοκοπίας , «ανώριμο τέκνο της οργής» – για να παραφράσω τον Βάρναλη; Είναι ένα θνησιγενές πείραμα που αναπτύχθηκε στα νερά της οικονομικοθεσμικής κρίσης και τώρα ξεραίνεται; Και οι ορφανοί πληθυσμοί της χρεοκοπίας που στεγάστηκαν στο υβριδικό κόμμα πού θα πάνε; Γιατί ένα σχήμα είναι οι αναφορές του, το τμήμα της πραγματικότητας που δεσμεύει και όχι τόσο η ιδιοκατασκευή του. Βέβαια με μια έννοια όλα τα κόμματα είναι προϊόντα της χρεοκοπίας. Εσωτερίκευσαν, το καθένα με τον δικό του πολιτικό ρυθμό και τις δικές του ιδεολογικές και οργανωτικές ιδιο-ποιότητες, τη χρεοκοπία αλλά και τον πολίτη που η τελευταία διαμόρφωσε. Αν εκλείψει ένα από τα κομματικά σχήματα, η αρχιτεκτονική ευστάθεια επιβάλλει υποκατάσταση . Ποιος θα είναι ο κληρονόμος, αν υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εντέλει οδηγηθεί στην εξάχνωση; Ενα σημαντικό τμήμα των αγανακτισμένων πολιτών στεγάστηκε στον ΣΥΡΙΖΑ και έτσι επανεντάχθηκε στο κοινοβουλευτικό τυπικό. Διά του ΣΥΡΙΖΑ ένιωθε ότι εκπροσωπείται πιο αξιόπιστα από ό,τι με τα παραδοσιακά κόμματα που τα ενοχοποιούσε ως αιτίες της καταστροφής του. Το κοινό της οικονομικής κατάρρευσης, διά του ΣΥΡΙΖΑ, επανασυμφιλιώθηκε (συγκρουσιακά έστω) με την πολιτική τάξη. Ο πολίτης ένιωθε ότι το 2010 με την απροειδοποίητη χρεοκοπία το πολιτικό σύστημα τον ενέπλεξε σε μια ιστορική πλεκτάνη, μια παγίδα οικονομικού θανάτου. Αυτό λοιπόν το κοινό, μέρος του οποίου αργότερα (μέχρι και σήμερα) ξαναπλησίασε τα ιστορικά, παλαιά κόμματα ή έστω μεταστέγασε τη οργή του σε μικρότερα εξωκοινοβουλευτικά σχήματα, ενώ ισορρόπησε και μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ (ακόμα και αν δεν ψήφισε, τον θεωρούσε μια εξυγιαντική αναφορά), σήμερα προσπερνάει, αδρανεί ή διαρρέει.