Η μεγάλη Kεντροαριστερά και το προοδευτικό μέτωπο

Οκτώβριος 2021, λίγο πριν τις εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου του ΚΙΝΑΛ. Ο Γιώργος Παπανδρέου δηλώνει: «Θα συμβάλω για να γίνει η παράταξη καταλύτης για τη διαμόρφωση μιας μεγάλης προοδευτικής πρότασης διακυβέρνησης». Oλοι υποψιάστηκαν το υπονοούμενο και την εξύφανση μιας απόπειρας συγκρότησης κοινού μετώπου ΚΙΝΑΛ – ΣΥΡΙΖΑ. Η προσπάθεια δεν πήγε και πολύ καλά στην κάλπη. Το 68-30 και οι υπερδιπλάσιες ψήφοι που πέτυχε ο Νίκος Ανδρουλάκης έδειξαν ότι κεντρώοι ψηφοφόροι δεν είδαν με καλό μάτι τη συμπόρευση της παράταξής τους με εκείνους που εύχονταν στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στα χρόνια των μνημονίων να καταλήξουν «σε ειδικό δικαστήριο ή να έχουν το τέλος του αμερικανού πρέσβη στη Λιβύη». Βέβαια, τα ταραγμένα χρόνια πέρασαν, τα μνημόνια τελείωσαν και τελικά σε ειδικό δικαστήριο κατέληξαν στελέχη άλλου κόμματος και ευτυχώς (για τη δυτική Δημοκρατία μας) τα στελέχη κανενός κόμματος δεν είχαν το τέλος του αμερικανού πρέσβη στη Λιβύη. Ξάφνου, όμως, εκείνοι που εύχονταν ειδικά δικαστήρια ή θάνατο επιδιώκουν συνεργασία με εκείνους που αποκαλούσαν δωσίλογους, προσκυνημένους, γερμανοτσολιάδες, Τσολάκογλου. Με τους βουλευτές που ξυλοκοπήθηκαν, προπηλακίστηκαν, γιαουρτώθηκαν, στοχοποιήθηκαν με αφίσες «Καταζητείται» στους δρόμους ή απειλήθηκαν με κρεμάλες.