Στριφογυρίζω μια σημαιούλα μες στο κρύο

Γεννήθηκα δεκαπέντε χρόνια μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Γερμανούς. Ενα τίποτα δηλαδή, όσα χρόνια, περίπου, έχουν περάσει από την αρχή της οικονομικής κρίσης έως σήμερα. Μεγάλωσα με διηγήσεις από εκείνα τα χρόνια. Ενθαρρυντικές ιστορίες ηρωισμού και φοβιστικές ιστορίες εξαθλίωσης. Και με την απειλή της πείνας που θα ερχόταν ως τιμωρία για τις παιδικές σκανταλιές μου. Ιδιαίτερα όταν δεν έτρωγα το φαγητό μου. «Θα γίνει Κατοχή και δεν θα έχεις να φας τίποτα» μου έλεγε η μάνα μου και με θυμάμαι να κουταλιάζω ανόρεχτα σούπα μαζί με τα δάκρυά μου που έπεφταν μέσα – πάντα δάκρυζα από φόβο όταν γινόταν αναφορά στην Κατοχή. Και να αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να εξαρτάται από τον ουρανίσκο μου η διασφάλιση της παγκόσμιας ειρήνης. Σήμερα αυτό μπορεί να το έλεγαν παιδική κακοποίηση. Ή, έστω, κάκιστη παιδαγωγική μέθοδο αφού καλλιεργεί τον φόβο. Εμένα ωστόσο μου άφησε κάτι θετικό. Μία αίσθηση συμμετοχής ακόμη και σε γεγονότα που δεν έζησα. Και την ανάγκη συμφιλίωσης με την Ιστορία μας. Υστερα μεγάλωσα.