Θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως βιβλίο για τη σύγχρονη αστική δυσφορία. Ή για την ευρωπαϊκή αγχώδη ευημερία. Για το «πρασίνισμα» της καθημερινότητας. Για τις κοινωνικές διαιρέσεις, την πολυπλοκότητα των απόψεων και βεβαιοτήτων την εποχή του Διαδικτύου, τις διαρκώς ανανεούμενες ανισότητες, το Μεταναστευτικό. Είναι όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα με πρωτεύον ίσως το ζήτημα της υποχώρησης του άμετρου δικαιωματισμού [του λεγομένου και entitlement] και το δέσιμο των ανθρώπων μέσω της συμμετοχικής προσφοράς. Το υπόβαθρο της αφήγησης είναι η πρώτη λόγω κορωνοϊού καραντίνα, με όλο τον συνεπαγόμενο πανικό, την οικονομική επισφάλεια, την απομόνωση και τον τρόμο που τα συνόδευε. Καταστάσεις που ξεχάσθηκαν υπερβολικά γρήγορα υπέρ ενός νέου κύματος καταναλωτισμού, νευρωτικών διακοπών και πέραν των ορίων κινητικότητας. Επομένως συνιστά ένα μυθιστορηματικό πόνημα για τη ρηχότητα της συλλογικής μνήμης που παρακάμπτει ανέξοδα τα μόλις χθες ζωτικά ζητήματα, μέχρι να κυριαρχήσουν τα αμέσως επόμενα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή