Σίγουρα κανείς, ούτε καν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, δεν περίμενε οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ να είναι τόσο καταιγιστικές. Στους τέσσερις μήνες που μεσολάβησαν από τη δεύτερη εκλογική του ήττα μέχρι σήμερα, παραιτήθηκε ο αρχηγός του, εξελέγη διάδοχός του ένας σχεδόν άγνωστος νέος άνθρωπος που ήρθε από την Αμερική, προκλήθηκαν μεγάλες αντιδράσεις, δρομολογήθηκαν οι πρώτες διαγραφές και σήμερα το κόμμα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο αφενός να διασπαστεί, αφετέρου να χάσει τον τίτλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Eνας χαιρέκακος παρατηρητής θα υποστήριζε ότι η πορεία αυτή δεν έχει κάτι το περίεργο. Ενα κόμμα που δεκαπλασίασε το ποσοστό του μέσα σε δέκα χρόνια επενδύοντας σε μια αδιέξοδη αντιμνημονιακή πολιτική και καλλιεργώντας τον φανατισμό μπορεί, αν δεν διδαχθεί από τα λάθη του, να επιστρέψει εκεί από όπου ξεκίνησε. Ενας πολιτικός σχηματισμός που δέχθηκε στις τάξεις του τα πιο ανομοιογενή στοιχεία, με μοναδικό κριτήριο την αντίθεση στην «επάρατο Δεξιά» και μοναδικό στόχο την άλωση της εξουσίας, μπορεί, όταν η εξουσία αρχίσει να μοιάζει με άπιαστο όνειρο, να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη.

Ο ζόφος ήταν εμφανής από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την απόφασή του να παραιτηθεί. Οι δελφίνοι δεν «τραβούσαν». Και όταν ο Στέφανος Κασσελάκης έκανε τη μεγάλη έκπληξη, εκμεταλλευόμενος μια εκλογική διαδικασία που το ίδιο το κόμμα είχε αποφασίσει, το κόμμα χωρίστηκε στα τρία. Υπήρξαν αυτοί που είδαν μια ευκαιρία ανανέωσης και επανεκκίνησης, εκείνοι που θεώρησαν ότι ένας «ξένος» επιχειρεί να φέρει ήθη ξένα προς την κουλτούρα της Αριστεράς και μια τρίτη ομάδα που προς το παρόν στέκεται στην άκρη και περιμένει.

Η συνέχεια θα κριθεί εν πολλοίς από το αν ο νέος αρχηγός και όσοι τον στηρίζουν επιλέξουν τη σύγκρουση (και την εκκαθάριση) ή τον συμβιβασμό (και την προσπάθεια σύνθεσης). Αυτά που θα συμβούν το επόμενο διάστημα ενδιαφέρουν τρία ακόμη κόμματα. Το ΠΑΣΟΚ, που διεκδικεί πλέον με αξιώσεις τη δεύτερη θέση. Το ΚΚΕ, που μοιάζει να προσελκύει τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Και τη Νέα Δημοκρατία, που αισθάνεται μια σχεδόν επικίνδυνη αμηχανία μπροστά στο κενό αντιπολίτευσης στη χώρα.

Το βέβαιο είναι ότι το πολιτικό σκηνικό ανακατατάσσεται. Χωρίς, ευτυχώς, να απειλείται η σταθερότητα της χώρας.