Οχι, δεν επιχαίρω με την κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχω ψυχολογία ρεβανσισμού για τη δραματική κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει το κόμμα αυτό, επειδή αποχώρησα μαζί με την Ανανεωτική Πτέρυγα στο συνέδριο του 2010. Δεν πανηγυρίζω γιατί δεν έχω μάθει να έχω αισθήματα αλαζονείας προς έναν «πεσμένο». Προφανώς η σημερινή κρίση δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Τα ιστορικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με τα οποία συμπορεύτηκα από τα μαχητικά χρόνια της Μεταπολίτευσης έχουν πολύ μεγάλες ευθύνες που ανέχτηκαν τον Πολακισμό – Αυριανισμό όταν ψάρευαν στα θολά νερά του λαϊκισμού την εποχή των αντιμνημονιακών διαμαρτυριών. Η πολιτική αντιπαράθεση και η αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ όμως προκειμένου να αλλάξουν οι συσχετισμοί υπέρ της σοσιαλδημοκρατικής γραμμής, την οποία υποστηρίζω, πρέπει να έχει πολιτικά επίδικα και όχι την αυτοκαταστροφική καθίζηση από τις κωμικοτραγικές καταστάσεις με τον νέο αρχηγό και τα συμφραζόμενα της Μεταπολιτικής. Αυτό δεν είναι θεμιτός ανταγωνισμός. Είναι κάτι σαν να τρέχεις σε αγώνα δρόμου εκτός πίστας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή