Το ερώτημα για τη συνέχιση ή τη διακοπή των έργων για την πεζοδρόμηση της Βασιλίσσης Ολγας είναι προφανώς ρητορικό και τρέφεται από τη δημοσιογραφική επιθυμία να υπάρχει καπνός ακόμα και αν δεν υπάρχει φωτιά. Για το ευρύ φάσμα της επιστημονικής κοινότητας που ασχολείται από χρόνια με την πόλη, η λεωφόρος Βασιλίσσης Ολγας είναι μέρος της ενοποίησης των αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας και αποτελεί πρόσφορο πεδίο για τον περιορισμό της κυκλοφορίας ΙΧ στο κουρασμένο από τα αυτοκίνητα κέντρο της πόλης. Οι σχετικές μελέτες, πολεοδομικές, κυκλοφοριακές και αρχιτεκτονικές, είχαν αρχίσει ή ολοκληρωθεί γύρω στο 2000, έχουν εγκριθεί και θεσμοθετηθεί, αλλά για λόγους συγκυρίας δεν προχώρησαν, σε αντίθεση με τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και την Αποστόλου Παύλου που εγκαινιάστηκαν πριν από είκοσι περίπου χρόνια. Οταν άρχισαν τα έργα για αυτή την πεζοδρόμηση, είχαμε ακούσει τα πάνδεινα από τους λάτρεις του ΙΧ και άλλους φανατικούς αρνητές για την απειλούμενη κυκλοφοριακή καταστροφή που θα έφερνε το έργο. Το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς αντίστροφο. Τα ίδια περίπου βιώνουμε σήμερα στην Ολγας από αρνητές που δεν θέλουν, δεν γνωρίζουν ή δεν βλέπουν αλλά επιμένουν με φανατισμό. Το θέμα έχει ωστόσο κλείσει εδώ και χρόνια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή