Τα άσχημα πουλόβερ άσχημα ξηλώνονται

Θυμάμαι εκείνες τις ημέρες του 2000, όταν έσκασε η βόμβα στα χέρια του Σάββα Ξηρού και ξεκίνησε η εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη. Μιας τρομοκρατικής οργάνωσης που επί χρόνια υπήρξε ανοιχτή πληγή για τη χώρα με τις εν ψυχρώ δολοφονίες αθώων ανθρώπων. Φανταζόμασταν, πριν αρχίσουν οι συλλήψεις, ότι τα μέλη της θα έμοιαζαν με κινηματογραφικούς ήρωες, σκηνοθετημένους από τον Κεν Λόουτς, με πρόσωπα, τέλος πάντων, δραματικά, έστω και με αρνητικό πρόσημο. Αλλά φαίνεται ότι η κάθε χώρα, εκτός από κάποια άλλα, έχει και την τρομοκρατία που της αξίζει. Κάτι κοιλαράδες ήταν οι αρχηγοί και τα πρωτοπαλίκαρά της κάτι μικροαστοί του κερατά που σκότωναν βιαστικά όποιον περνούσε από το «σημείο» επειδή θα τους παντόφλιαζε η συμβία τους αν δεν έφευγαν εγκαίρως για διακοπές, κάτι τύποι που έπαιζαν ντέφια και τουμπερλέκια σε βίντεο κλιπ και έκαναν συνεδριάσεις σε σουβλατζίδικα και τσιπουράδικα. Βεβαίως, όσο φαιδροί κι αν ήταν, δεν έπαυαν να είναι δολοφόνοι. Η φαιδρότητα «συμμαχεί» πολύ συχνά με τις συγκυρίες, μια συνθήκη που μπορεί να παράγει αποτελεσματικότητα. Και αυτό ίσχυε για περισσότερα από είκοσι χρόνια.