«Με ενδιαφέρει αυτό που αποκομίζει κανείς από τις ταινίες μου»

Κάτι που θαυμάζει κανείς στον τρόπο με τον οποίο ο σκηνοθέτης Φίλιππος Κουτσαφτής εργάζεται – λόγος μάλιστα στον οποίο οφείλεται πάντα το καλό αποτέλεσμα – είναι ότι οι ταινίες του δεν θέλουν να αποδείξουν κάτι. Είναι ταινίες που διακρίνονται από μια τρομερή συνέπεια, του δημιουργού απέναντι στο θέμα του. Αντιλαμβάνεσαι την επιθυμία του Κουτσαφτή η ταινία να γίνει όπως ακριβώς ο ίδιος θέλει να γίνει. Μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ του όπως η «Αρκαδία χαίρε» (2015) και κυρίως το αριστούργημά του «Αγέλαστος πέτρα» (2000) σε οδηγούν στο συμπέρασμα ότι βρήκαν τον χρόνο τους για να φτιαχτούν όπως φτιάχτηκαν, γυρισμένες μέσα από μια εκφραστική ελευθερία μοναδική ίσως, τουλάχιστον στον χώρο του ελληνικού ντοκιμαντέρ. Το ίδιο μπορείς να πεις και για τη «Ζάκρο», τελευταία ως σήμερα δουλειά του που βλέπουμε στις αίθουσες αλλά και μια ταινία που έχει ήδη διανύσει μακρά πορεία εντός και εκτός Ελλάδας. Εκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Μουσείο του Λούβρου τον Φεβρουάριο του 2023, απέσπασε το περασμένο Σάββατο το βραβείου κοινού στην κατηγορία καλύτερου μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ στο φεστιβάλ των Χανίων και αυτές τις μέρες προβάλλεται στην Αθήνα.