Η Κρίση και η Προσκύνηση

Εγραφα την προηγούμενη εβδομάδα για την απόδοση στα ελληνικά της σκηνής με τον άγιο Ιερώνυμο να μεταφράζει τη Βίβλο στα λατινικά. Προβληματάκι, ωστόσο, ανακύπτει και με μια άλλη σκηνή, αρκετά συχνή σε απεικονίσεις που κοσμούν χριστιανικούς ναούς. Πρόκειται για ό,τι οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν The Last Judgement, οι Γάλλοι Jugement dernier, οι Ιταλοί Giudizio finale, οι Ισπανοί Juicio final, οι Γερμανοί Das Endgericht, κ.ο.κ. Ισως η πιο γνωστή και πιο εντυπωσιακή απόδοση του θέματος (αν και ζωγραφικά πάσχουσα κατά πολλούς, ανάμεσά τους και «ο δικός μας» Δομήνικος Θεοτοκόπουλος) είναι η τεράστια νωπογραφία του Μιχαήλ Αγγελου στον ανατολικό τοίχο της Καπέλα Σιστίνα, με την απολύτως «γλυπτική» μορφή του Χριστού-Κριτή να δεσπόζει. Αυτή λοιπόν τη σκηνή οι Δυτικοί την αποκαλούν Η Τελική Κρίση ή Η Εσχατη Κρίση, ενώ η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει καθιερώσει το Η Δευτέρα Παρουσία. Ετσι, στο μέτρο που μεταφράζει κάποιος για το ελληνικό κοινό, μάλλον η σκηνή θα πρέπει να αποδίδεται με το κατά τη γνώμη μου άχαρο Η Δευτέρα Παρουσία. Από τη στιγμή που στην εν λόγω σκηνή είναι συνήθως ιδιαίτερα αισθητή η παρουσία των καταδικασμένων αμαρτωλών από τη μια και των «μακάριων» που η ψυχή τους σώζεται από την άλλη, νομίζω πάντως ότι το Η Τελική (Εσχατη) Κρίση είναι πιο σωστό.