«Το μυαλό μου έχει βαλθεί να με ξεκάνει»

Ηξερα περισσότερα για τους εθισμούς και τον αλκοολισμό από όλους τους συμβούλους και από τους περισσότερους γιατρούς που συναντούσα… Δυστυχώς, αυτή η γνώση του εαυτού σου δεν ωφελεί σε τίποτα. Αν το εισιτήριο για την νηφαλιότητα αγοραζόταν με πολλή προσπάθεια, μάθηση και ενημέρωση, αυτό το τέρας δεν θα ήταν παρά μια θολή δυσάρεστη ανάμνηση. Προκειμένου και μόνο να παραμείνω ζωντανός, είχα καταλήξει να γίνω επαγγελματίας ασθενής. Ας μη χρυσώνουμε το χάπι. Στα σαράντα εννιά μου, φοβόμουν ακόμη να μείνω μόνος μου. Αν έμενα μόνος, το τρελό μου το μυαλό (τρελό μόνο σε αυτόν τον τομέα, παρεμπιπτόντως) θα έβρισκε κάποια δικαιολογία για να κάνει το αδιανόητο: ποτό και ναρκωτικά. Έχοντας περάσει δεκαετίες καταστρέφοντας τη ζωή μου με αυτόν τον τρόπο, με τρομοκρατεί η ιδέα ότι μπορεί να το κάνω ξανά. Δεν φοβάμαι καθόλου να μιλήσω μπροστά σε είκοσι χιλιάδες ανθρώπους, αλλά βάλε με μόνο μου σε έναν καναπέ μπροστά στην τηλεόραση για μια νύχτα και με πιάνει φόβος. Και αυτός είναι φόβος για το ίδιο μου το μυαλό· φόβος για τις ίδιες μου τις σκέψεις· φόβος ότι το μυαλό μου θα με σπρώξει να στραφώ στα ναρκωτικά, όπως έχει κάνει τόσες άλλες φορές. Το μυαλό μου έχει βαλθεί να με ξεκάνει, και το ξέρω. Νιώθω συνεχώς να με πλημμυρίζει μια ύπουλη μοναξιά, μια λαχτάρα, και κρατιέμαι από την ιδέα ότι κάτι έξω από εμένα θα με διορθώσει. Αλλά είχα ήδη πάρει ό,τι μπορούσε να μου δώσει το έξω!