Μακρινός, αλλά γνώριμος

Οι τελευταίες δραχμές βρίσκονταν για χρόνια κρυμμένες σε ένα πράσινο μπολ, κάτω από διάφορα μπιχλιμπίδια, ρολόγια που δεν δούλευαν και άδειες μπαταρίες. Δεν τις βρήκε ποτέ κανένα σκουπάκι, κανένα ξεσκονόπανο. Οταν ανασύρθηκαν, δεν είχαν αλλάξει καθόλου από την τελευταία φορά που είχαν δει το φως του ήλιου, από τότε που είχαν χρηστική, πραγματική αξία. Ακόμα κι έτσι, όμως, ήταν ξεχωριστές: και γι’ αυτό, χωρίς κανέναν δισταγμό, μπήκαν στο κλειδωμένο συρτάρι δίπλα στο γραφείο, πλάι σε ένα ανέγγιχτο πλαστικό σακουλάκι με ευρώ – εκείνο το πρώτο, που δινόταν προς εξοικείωση το μακρινό 2001, στο σπίτι δεν ανοίχτηκε ποτέ, ούτε σε ώρα ανάγκης. Στις αρχές της Ε’ Δημοτικού, λίγο πριν τα δύο νομίσματα ακολουθήσουν την ιστορική τους διαδρομή, η δασκάλα ήταν πολύ ξεκάθαρη. «Θα είστε η τελευταία γενιά που θα θυμάστε πως κάποτε χρησιμοποιούσατε άλλο νόμισμα».