Ολοένα και περισσότερο τείνουμε να βλέπουμε την πολιτική ως μια διαβουλευτική διαδικασία που αφορά πρωτίστως τη διαχείριση του υπάρχοντος. Πιο σωστά: τη διαχείριση του υπάρχοντος ως διαιώνισή του. Δεν είναι τυχαίο ότι αντιμετωπίζουμε τη διαφορετική τοποθέτηση, ιδίως όταν έχει τη μορφή της στρατηγικής αντίρρησης, ως μια πολιτική παθογένεια, ως «οπισθοδρομική» εμμονή, ως «εξτρεμισμό» και βεβαίως ως «λαϊκισμό».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή