Σε όλο το εύρος, σε όλη τη σύγχρονη πνευματική (ας συνεχίζουμε να τη χαρακτηρίζουμε έτσι) ζωή, είτε είναι λογοτεχνία, είτε μουσική, είτε χορός, είτε εικαστικές προτάσεις, ακόμη και αρχιτεκτονική (παρότι φαίνεται να αντιστέκεται) υπάρχει ένα μούδιασμα, για να μην το χαρακτηρίσω αδράνεια, αμηχανία, πλήξη. Αν δεν υπήρχε η τηλεόραση που λειτουργεί και εκπέμπει όλο το εικοσιτετράωρο, να καταφεύγει για να καλύψει τις ανάγκες του προγράμματος σε παρελθόντα έργα και σε αναδρομές σε μεγάλες περιόδους όλη της τεράστιας ακμής των παρελθόντων χρόνων σε έργα πάσης κατηγορίας, πάσης ιδεολογίας, πάσης αισθητικής, το τοπίο της σύγχρονης παρουσίας θα ήταν, αν όχι ανύπαρκτο, πάντως αδιάφορο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή