Τα Εξάρχεια, τις τελευταίες εβδομάδες, πρωταγωνιστούν, για άλλη μια φορά, στην ειδησεογραφία. Για πολλούς λόγους. Ή, μάλλον, με πολλές αφορμές. Κυρίως επινοημένες και συχνότατα κατασκευασμένες – και δεν εννοώ μόνο τις «εντός ατζέντας» κομματικές παρεμβάσεις. Εδώ έχουμε κάτι σαν ρευστό θεατρικό σκηνικό. Με οργισμένα κορίτσια που σκαρφαλώνουν στα πλέγματα του εργοταξίου του μετρό, σπαράζουν γονατιστά μπροστά στις περιφράξεις, επιχειρούν ντου για να σώσουν τον «δρυμό» της πλατείας (παρά τη διαβεβαίωση ότι τα (λίγα) δένδρα θα μεταφυτευτούν), συμμετέχουν στον Μαραθώνιο με πικέτα υπέρ διάσωσης της… χλωρίδας των Εξαρχείων. Ναι μεν ανησυχούμε για τον κίνδυνο να γίνει η Αθήνα μία τουριστική Ντίσνεϊλαντ αλλά τα Εξάρχεια, στη μετα – εποχή των μολότοφ και των καμένων κάδων, είναι ήδη ένα ντεκόρ σουρεαλιστικού επαναστατικού Δελφινάριου.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ