Οι κυρ Αντώνηδες

Οταν ήμουν παιδί, το πιο αγαπημένο μου τραγούδι ήταν ο «Κυρ Αντώνης», σε μουσική και στίχους Μάνου Χατζιδάκι. Το τραγουδούσα – ίσως και να το χόρευα – αλλά συγχρόνως μου προκαλούσε ένα δέος, μια αμηχανία. Ηταν οι στίχοι του που έλεγαν ότι ο κυρ Αντώνης ζούσε «με ένα κανάτι κι ένα κρεβάτι και με κρασί πολύ». Φορούσε πάντα ένα λουλούδι στα παλιά του ρούχα. Και θύμωνε όπως υποδηλώνει η στροφή «…και τον θυμό σου πάντα ξεχνάμε». Ενας άνθρωπος που σήμερα θα έλεγα ότι «ζούσε εκτός» όπως περιγράφεται στο δεύτερο κουπλέ: «Ο κυρ Αντώνης βιάζεται να πάει να κοιμηθεί / γιατί το βράδυ στο όνειρό του θέλει να θυμηθεί / ό,τι ποτέ δεν έζησε μες στ’ όνειρό του ζει /μα η νύχτα φεύγει και λυπημένο τον βρίσκει το πρωί».