Αυτός που δεν μιλάει

Αυτός που δεν μιλάει παρατηρεί: ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε διαδικασία αλλαγής ηγεσίας με μοναδικό δεδομένο την εκκωφαντική σιωπή του μόνου ανθρώπου που θα μπορούσε να υποδείξει τον διάδοχό του. Επισήμως, ήταν μια διαδικασία πολιτικής ενηλικίωσης. Ανεπισήμως, ήταν τιμωρία – η τοξικότητα που τα προηγούμενα χρόνια μπορούσε να χαλιναγωγηθεί μόνο από τον ίδιο έγινε προεκλογική κανονικότητα. Η υπόνοια του «δεν μπορείτε χωρίς εμένα» επί της ουσίας έκλεινε κάθε συζήτηση για παρέμβαση, ακόμα κι όταν μια εκ των δύο φιναλίστ, που βρισκόταν στο πλάι του στην αποστολή αυτοκτονίας μεταξύ πρώτων και δεύτερων εκλογών το καλοκαίρι, κατηγορήθηκε ως υπονομεύτρια.