Πενήντα χρόνια λοιπόν, μισός αιώνας. Συνειδητοποιώ ότι από το Πολυτεχνείο έχουν περάσει τόσα χρόνια όσα είχαν περάσει από τη Μικρασιατική Καταστροφή έως το Πολυτεχνείο (άντε, ένας χρόνος λιγότερο). Ηταν όμως το 1973 τόσο «ζωντανό» θέμα η Μικρασιατική Καταστροφή όσο είναι σήμερα το Πολυτεχνείο; Μιλούσαν οι πρωταγωνιστές της, υπήρχαν ακόμη «ανοιχτές» συζητήσεις για το ποιος έκανε τι, «έκλεινε» η Αθήνα; Οχι βέβαια. Υπήρχε, σίγουρα, η ιστορική μνήμη, οι αναφορές, οι ιστορίες της προσφυγιάς αλλά, αν θυμάμαι καλά, είχαν σταματήσει πλέον έως και οι αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού. Οι άνθρωποι είχαν συμβιβαστεί με την ιδέα ότι ο αδελφός, ο γιος, ο πατέρας, ο συγγενής που «τελευταία φορά εθεάθη εις την Ξύλινη Αποβάθρα» δεν ζούσαν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή