Φοβού τα αντιπλημμυρικά!

Το 1994, η εκτροπή του Αχελώου ήταν βασική κυβερνητική προτεραιότητα. Ομως η κατασκευή του απαραίτητου αρδευτικού δικτύου, που θα μοίραζε στους αγρότες τα εκτρεπόμενα προς τη Θεσσαλία νερά, είχε απαγορευτικό κόστος. Το αρμόδιο υπουργείο ΠΕΧΩΔΕ βρήκε μια επιπόλαιη λύση: για να επιτευχθεί η πλήρης αξιοποίηση των νερών της εκτροπής, προϋπόθεση ήταν η ολοκλήρωση κατασκευής των αντίστοιχων αρδευτικών δικτύων, τα οποία όμως για πολλά χρόνια δεν μπορούσαν να ενταχθούν στα χρηματοδοτικά προγράμματα. Προτάθηκε λοιπόν η άρδευση να γίνεται προσωρινά μέσω των υφιστάμενων δικτύων (αποχετευτικά – αποστραγγιστικά). Οι έμπειρες υπηρεσίες του υπουργείου δεν αγνοούσαν πόσο επικίνδυνη είναι, σε περίπτωση αιφνίδιας ραγδαίας βροχής, η χρήση του αποστραγγιστικού δικτύου ως αρδευτικού. Τα αποστραγγιστικά κανάλια πρέπει να είναι πάντοτε συντηρημένα και άδεια από νερό για να παροχετεύσουν μια ξαφνική πλημμύρα. Οταν οι αγρότες τα χρησιμοποιούν ως αρδευτικά, κατασκευάζοντας μικρά φράγματα που συγκεντρώνουν το νερό και τα οποία δεν μπορούν να απομακρυνθούν εγκαίρως, το δίκτυο την κρίσιμη στιγμή είναι ανίκανο να παροχετεύσει την πλημμύρα («Η Δίκη του Αχελώου», 1999, εκδόσεις Στοχαστής).