Οι τρεις δρόμοι «αντιπολίτευσης» στην αντιπολίτευση

Διαγκωνισμό διαρκείας και αυξανόμενης έντασης ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ για τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπροστά στο πολιτικό ορόσημο των ευρωεκλογών βλέπει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και υιοθετεί τακτική… ταυτίσεων έναντι του Στέφανου Κασσελάκη και του Νίκου Ανδρουλάκη. Από τη μία η κυβέρνηση υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία τον «πολακισμό» στον ΣΥΡΙΖΑ και τον συνδέει με τον τρόπο που πολιτεύεται η νέα ηγεσία της Κουμουνδούρου – για εναγκαλισμό της με τα «πιο τοξικά στοιχεία» κάνει λόγο ο Πρωθυπουργός. Από την άλλη ταυτίζει τους αρχηγούς της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της Χαριλάου Τρικούπη μιλώντας για αδυναμία άρθρωσης πειστικού λόγου και τεκμηριωμένων προτάσεων απέναντι στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Η αγωνία Μητσοτάκη είναι να εμφανίζει τη ΝΔ ως τη μόνη πολιτική δύναμη «ευθύνης» και «αλλαγών» απέναντι σε μια συνολικά αποδυναμωμένη αντιπολίτευση. Στο γαλάζιο στρατόπεδο αναγνωρίζουν ωστόσο ότι οι ισχυρότερες πιέσεις, εκείνες που κατά την παραδοχή κυβερνητικού παράγοντα «απειλούν με ρωγμές τον βαθμό εμπιστοσύνης της κοινωνίας», προέρχονται από την ίδια την κυβερνητική καθημερινότητα: τη στάση των κυβερνώντων και την αποτελεσματικότητά τους. Εξού και στην προσπάθεια αποκλιμάκωσης πιέσεων που στρέφονται στην κυβέρνηση από την κοινωνία, αφενός ο Πρωθυπουργός και στελέχη του εντάσσουν στη ρητορική τους τη λέξη «προσπάθεια», αφετέρου αρχίζουν «αντιπολίτευση» στην αντιπολίτευση. Το γαλάζιο προβάδισμα επιχειρείται σε τρεις ταυτόχρονα ανοιχτούς δρόμους.