Στερεά εξαέρωση

Η διαλυτική κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει ότι είναι ένας κομματικός σχηματισμός, ανεπαρκής τεχνικά, ή ότι έχει συντελεστεί μια μετατόπιση του λαού προς τα δεξιά και επομένως η Αριστερά περισσεύει; Αεργη, παλεύει με τις σκιές της; Ή μήπως πρόκειται απλώς, για τη, συνηθισμένη στα κλειστά συστήματα εξουσίας, διαλυτική μάχη ομάδων, με ηγετίσκους και πάσης φύσεως παλατιανούς; Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Η οργανωτική αδυναμία είναι και απότοκο χαμηλής ποιότητας προσωπικών, συντροφικών σχέσεων (σχέσεων ωφελιμισμού με τη μορφή ναρκισσισμού). Συγχρόνως η οργανωτική αδυναμία (ως ναρκισσιστικός εγκλεισμός) οδηγεί σε αδυναμία παρακολούθησης της «δεξιάς» στροφής της κοινωνίας και εργώδους παρέμβασης για την αποτροπή της. Ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή περισσότερο υποστασιοποιεί την έλλειψη υποκειμένου που θα ανασυντάξει και πολιτικοποιήσει τη διάχυτη και ασχεδίαστη κοινωνική δυσφορία παρά αποτελεί έναν περίφρακτο ιδεολογικό πολιτικό κομματικό χώρο. Ισως αυτό είναι ένα βολικό ερμηνευτικό σχήμα που εν μέρει ισχύει, αλλά πιθανόν χάνει ορισμένα σημαντικά. Εναν κοινωνικό ριζοσπαστισμό νέου (συντηρητικού;) τύπου, ανεκτόνωτο και αμορφοποίητο. Ο λαός δυσφορεί, αλλά τα σχήματα υποδοχής δεν υπάρχουν. Δηλαδή λείπει το κόμμα εκτόνωσης. Αυτό το οποίο έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως την περίοδο του 2012- 2015. Βεβαίως, για να χαλάσω την φιλαρέσκεια ορισμένων, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επελέγη το 2012-2015 ως «Αριστερά», αλλά ως ο αμέτοχος και άφθαρτος παράγων του πολιτικού συστήματος που θα μπορούσε να «γυρίσει το παιχνίδι». Που θα μπορούσε να αποκαταστήσει το ιδανικό της συντετριμμένης μικροαστικής κανονικότητας. Που θα έσβηνε την «κλίση της Τροχαίας», θα έσβηνε το δάνειο και θα ξαναγύριζε τη ζωή στην ανέμελη περίοδο, την προ της χρεοκοπίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαψε (με τη συμφωνία του ’15) να αποτελεί τη φαντασιακή διέξοδο, έπαψε και η ιδεολογική /συναισθηματική ηγεμονία του. Επρεπε με κάτι να αντικαταστήσει αυτή την αρχική εύνοια της τύχης. Η καραμανλική Νέα Δημοκρατία, μετά το 1974, αφού αναβαπτίστηκε με την αποκατάσταση της δημοκρατίας (και διασκέδασε τη σκοτεινή προϊστορία του Συναγερμού και της ΕΡΕ), ανέπτυξε αυτό που γνώριζε πολύ καλά. Ενα ισχυρό κομματικό σύστημα, συνάρτημα του κράτους, με ισχυρή ζεύξη με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, το 1981, συνέλεξε το ισχυρό (και αδικαίωτο ιστορικά) αντιδεξιό ρεύμα, όμως το εξέλιξε σε ισχυρό κομματικά σύστημα εξουσίας, συνθέτοντας με ένα διευρυμένο κοινωνικό κράτος λαϊκά συμφέροντα, αλλά και εκφράζοντας νέα οικονομικά και πολιτιστικά συμφέροντα, τα «νέα τζάκια». Ολοι οι σημαντικοί πολιτικοί σταθμοί, τα κόμματα που ήταν οι εκφραστές τους, κατά την περίοδο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μετασχημάτισαν την πρώτη κοινωνική ύλη σε δομή εξουσίας. Μετέτρεψαν τη στιγμιαία εύνοια της Ιστορίας σε ανθεκτικό μηχανισμό πολιτικής παραγωγής, ιδίως εξουσιαστικής αυτοαναπαραγωγής. Δεν την άφησαν μετέωρη και εξατμιζόμενη. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάθισε όμορφα και βολικά στην αρχική συναισθηματική ορμή και λαϊκή επιείκεια και την άφησε να εξατμισθεί. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι μια από τις φάσεις αυτής της (στερεάς και τεμπέλικης) εξαέρωσης. Με μια εκπληκτική νωθρότητα και πολιτική φυγοπονία, σπατάλησε ανεπένδυτο ένα τεράστιο και εξαιρετικά ευνοϊκό κοινωνικό δάνειο. Οι οιμωγές, η εμφυλιοπολεμική αυτοκαταστροφή, ο φτωχός λόγος και η διαλυτική επιμέλεια αυτή τη σπατάλη εκφράζουν.