«Είναι παράλογη η εμμονή με την υψηλή και χαμηλή κουλτούρα»

Το πρώτο της μυθιστόρημα, «Οι χάρτες των υπέροχων σωμάτων μας» (εκδ. Διόπτρα, μτφ. Ειρήνη Γεούργα), είναι το βασίλειο και η φυλακή ενός ντεμπούτου. «Πειραματικό» – ακόμη και στην τυπογραφία –, ασεβές προς την παραδοσιακή φόρμα και την ίδια στιγμή συγγενές προς τους μεγάλους μοντερνιστές, το βιβλίο είναι η αφήγηση για το φως και το σκοτάδι που κρύβει ο πιο πιστός φίλος και ταυτόχρονα ο πιο απρόσμενος «εχθρός»: το σώμα μας. «Δεν προκαλεί έκπληξη πως, όταν ο γιατρός τής ανακοίνωσε ότι ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί, η Λία ένιωσε το στομάχι της να ανακατεύεται. Αυτό το βαθύ, δυνατό πώς; σαν αλύχτημα λύκου. Ο γιατρός αναζήτησε το βλέμμα της, την κοίταξε με θλίψη και ένευσε, πάρα πολύ ελαφρά, σαν να συμφωνούσε με τον ήχο του στομαχιού που αναδευόταν φωνάζοντας πώς – πώς – πώς για την προδοσία του σώματος». Αλλο ένα μυθιστόρημα, λοιπόν, όπου οι ήρωες αφηγούνται τα δεινά τους εξαιτίας τού μέχρι πρότινος ακατονόμαστου καρκίνου; Οχι ακριβώς: στους «Χάρτες» ο καρκίνος γίνεται ένας από τους αφηγητές της ζωής της Λία. Και βλέπει τα οικεία της πρόσωπα ως χρώματα: η κόρη της, Αϊρις, είναι το «Κίτρινο». Ο σύζυγος Χάρι είναι ο «Κηπουρός», Η μητέρα της, Αν, η «Περιστερά» και το «Κόκκινο» η χημειοθεραπεία: «Κανείς δεν αντιλαμβάνεται τίποτα, επειδή το Κίτρινο εξηγεί δυνατά πώς οργανώνεται μια επιτυχημένη ομάδα διάσωσης και τα μέλη του χορού με πόδια και/ή χέρια δένουν τα κορδόνια στις μπότες τους και/ή σηκώνουν τα πιστόλια τους και η Περιστερά μουρμουρίζει προσευχές με την ανάσα του πτηνού που διαθέτει, ενώ ο Κηπουρός έχει στραμμένο το βλέμμα στο Κόκκινο με τον τρόπο που ένας άντρας μπορεί να κοιτάζει έναν άλλο, που γέρνει υπερβολικά κοντά στη γυναίκα του αργά το βράδυ, και όλα αυτά ενώ το Κόκκινο δημιουργεί μια λαχτάρα που καίει. Κι έτσι μόνο εγώ βλέπω τον ξένο που καραδοκεί στην περιφέρεια να γυροφέρνει τη σπονδυλική της στήλη, όπως τα πνεύματα στοιχειώνουν τις σκάλες». Για το ντεμπούτο της μιλήσαμε με την 27χρονη αγγλίδα συγγραφέα.