Δεν ανήκω ακριβώς στη «γενιά του Πολυτεχνείου». Εκείνες τις ημέρες του Νοεμβρίου ούτε δεκατεσσάρων δεν ήμουν. Μάλλον μικρή για να κατανοήσω τα γεγονότα, αρκετά μεγάλη για να με συγκλονίσουν. Θα έλεγα ότι ήταν μια «βίαιη ενηλικίωση» αλλά κυρίως ήταν μια συμφιλίωση με την παρανομία. Που είχε ξεκινήσει από πιο νωρίς, από τότε που είχαμε αρχίσει, με τις συμμαθήτριές μου, να ακούμε στα κρυφά Θεοδωράκη και νομίζαμε ότι έτσι κάναμε μεγάλη δολιοφθορά στη χούντα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή