Νεοκλασική χλωρίνη

Μαραθώνιος, Πολυτεχνείο, Γρηγορόπουλος και οσονούπω Αγιος Βασίλης. Ο κοινωνικός άνθρωπος χρειάζεται απεγνωσμένα την αναπαράσταση ούτως ώστε να πλασαριστεί εύκολα στην ιστορικότητα της ομάδας και, μ’ αυτόν τον τρόπο, να βολευτεί εκεί μέσα χωρίς τον τρόμο του ανήκειν. Η αναπαράσταση όμως είναι εκ κατασκευής ζαβολιάρα. Μας προστατεύει από τη διαλυτική βία της αλήθειας μέσω της συνεκτικής δύναμης του μύθου. Στο μουσείο της Ακρόπολης, στην περίφημη αίθουσα με τις κόρες, προσπερνάω γρήγορα όποια έχει κρατήσει στο ιμάτιό της ίχνος χρώματος. Κάνω πως δεν βλέπω τις καστανοκόκκινες ανταύγειες πάνω σε ορισμένες μπουκλίτσες, και τα σμιχτά κατάμαυρα φρύδια μιανής, με κάνουν ενδομύχως να αγαναχτώ. Λαχταρώ τη νεοκλασική χλωρίνη, την έκσταση της Nelly’s, τον μύθο του ξέξασπρου που με περιέχει. Στην ίδια χάπυ εντ βερσιόν προτιμώ και τον σύγχρονο Μαραθώνιο που προσφάτως τιμήσαμε ως «κλασικό», τίγκα στα logo των χορηγών του. Ο Φειδιππίδης βέβαια δεν τερμάτισε στο Παναθηναϊκό Στάδιο με τον λαό να τον αποθεώνει για το σφρίγος του, παρά σωριάστηκε νεκρός από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου κάπου στο ύψος της Φιλοθέης. Μέσα στην ίδια ψευδώνυμη λατρεία της παντοδυναμίας, έκανε τις προσπεράσεις του κι ο Σπύρος Λούης. Με μεγάλες δρασκελιές σταμάτησε στο Πικέρμι, τράβηξε ένα ποτηράκι ισοτονικό κοκκινέλι και συνέχισε κόβοντας δρόμο όπως έλεγαν οι κακές γλώσσες της εποχής του, αλλά τι σημασία έχει; Για μένα σημασία έχει να κερδάει πάντα η νεοκλασική αθωότητα, η όποια αθωότητα. Ακόμη κι αυτή η πονήρω που εξαφάνισε από τον σύγχρονο Μαραθώνιο την ανάμνηση του Γρηγόρη Λαμπράκη, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, ούτε κι αυτός τερμάτισε, γιατί λίγα χιλιόμετρα από το σημείο εκκίνησης και συγκεκριμένα στο Χαρβάτι, τον μπουζούριασαν οι αστυνομικοί, τον έβαλαν μέσα σε ένα καμιόνι και τον αμόλησαν μόνον κατάμονο κάπου στη Νέα Ιωνία.