Τα γέλια που κόπηκαν

Η ταινία «Airplane», παραγωγής 1980, προβλήθηκε στην πατρίδα µας υπό τον τίτλο «Μια τρελή, τρελή πτήση». Με σινεφίλ όρους πρόκειται για σάχλα. Οµως σχεδόν µισό αιώνα µετά την προβολή της παραµένει ξεκαρδιστική, τουλάχιστον για όσους έχουµε αισθητική χιούµορ που εκπαιδεύτηκε στα µέτρα της εποχής. Την είδα πριν από λίγες µέρες. Και για άλλη µια φορά, σε κάποιες σκηνές, είχα σπασµούς από τα γέλια. Μέχρι που κατάλαβα ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους γελάω είναι τα «απαγορευµένα» σηµεία της ταινίας. Πρόκειται για ατάκες ή για ολόκληρες σκηνές που στις µέρες µας δεν θα τις αναλάµβανε σκηνοθέτης, αλλά εισαγγελέας. Ακραία σεξιστικές φράσεις, αστεία µε υπονοούµενα παιδοφιλίας, κακοποίηση ενός άρρωστου κοριτσιού, κάπνισµα και χρήση ναρκωτικών. Μία ταινία που δεν θα µπορούσε να γυριστεί σήµερα. Και αν τη γύριζαν, τότε στις αίθουσες προβολής θα έπρεπε να σκουπίζουν τα αβγά και τις ντοµάτες από το κινηµατογραφικό πανί. Βέβαια τώρα που το σκέφτοµαι, ανακαλύπτω µία ωραία ιδέα για µπίζνα. Πώς ήταν παλαιά οι κινηµατογράφοι που έπαιζαν πορνό; Τώρα πρέπει να ανοίξουν αίθουσες για ταινίες που ελέγχονται από την πολιτική ορθότητα. Κάποτε τα περιθωριακά σινεµά έπαιζαν καράτε και τσόντα. Στο προσεχές µέλλον θα παίζουν ένα έργο µη πολιτικά ορθό και ένα σεξιστικό. Οι πιο «σκληρές» αίθουσες, εκεί κάτω στην Οµόνοια, θα διαφηµίζουν δύο έργα σεξιστικά. Τα ρατσιστικά θα παίζουν σε µεταµεσονύχτιες προβολές, διακριτικά, µε τσιλιαδόρο, µην εµφανιστούν δικαιωµατιστές µε τη συνδροµή της Αστυνοµίας. Εντάξει, στην πατρίδα µας µπορεί να αργήσει κάπως η εφαρµογή της ιδέας καθώς οι ταινίες του παλιού ελληνικού κινηµατογράφου επιδεικνύουν εξαιρετική αντοχή στην τηλεοπτική τους δοκιµασία. Διότι, εδώ που τα λέµε, είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις θέαµα πιο σεξιστικό και ταξικά ρατσιστικό από τον παλιό ελληνικό κινηµατογράφο. Σε εκείνο το σύµπαν η γυναίκα είναι συνήθως κατώτερη του ανδρός, ψάχνει γαµπρό για να µη µείνει στο ράφι, ενίοτε θα καλοδεχθεί κανένα χαστούκι, ενώ άπαντες κατεβάζουν, µε ταπεινότητα, το βλέµµα µπροστά στον πλούτο και στην εξουσία. Τώρα όλα αυτά είναι για πέταµα. Η αξία των περισσοτέρων ταινιών είναι συναισθηµατική, όχι κινηµατογραφική. Τα φιλµ συντηρούνται στη ζωή επειδή ακόµα βρίσκονται κοντά µας οι γενιές που µεγάλωσαν µε αυτά.