Ξεκινάω χαλαρά, λες κι είμαι Θεσσαλονίκη, παραλία, να δω τις βάρκες να κουνιούνται από τις αναπαυτικές πολυθρόνες του Garcon. Φευ, είμαι Αθήνα, ανεβαίνω Κανάρη, έχω πάρει κατεύθυνση για Da Capo, για σκέτο εσπρέσο να πάνε τα φαρμάκια κάτω. Πέφτω πάνω σε κολλητό, πεθαμένο συριζαίο, φαρμακωμένο εντελώς, από όσα συμβαίνουν τελευταία στο κόμμα. Μετά τα σχετικά, ευγενικά, «τι λέει, πώς είσαι, πώς περνάς» και τα ρέστα, με αρχίζει στον εξάψαλμο, γιατί την «άκουσα» ρατσιστής και τα λοιπά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή