Οταν ο Στέφανος μεταλλάσσεται

Οταν ο Στέφανος Κασσελάκης εξελέγη πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, το μεγαλύτερο ατού του ήταν η επικοινωνία. Είχε καταφέρει να εισαγάγει μόνος του ένα στυλ προεκλογικής καμπάνιας που είχε αναπτυχθεί χρόνια πριν στην Αμερική, αλλά δεν είχε ακόμα περάσει τα ελληνικά σύνορα. Η επικοινωνία δεν έχει ιδεολογία – με τα μιντιακά κόλπα του Ομπάμα, άλλωστε, εξελέγη ο Ντόναλντ Τραμπ. Η θέση του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ωστόσο, δεν εξαντλείται εκεί. Και από το πρώτο βράδυ που πέρασε το κατώφλι της Κουμουνδούρου με την ιδιότητα του αρχηγού του διπλά ηττημένου ΣΥΡΙΖΑ, ο Κασσελάκης είχε μπροστά του τρία δεδομένα: μια βάση που δεν γνώριζε την πολιτική του ταυτότητα, μια εσωκομματική αντιπολίτευση που ήταν έτοιμη για καβγά και «λευκή απεργία» και έναν στενό πυρήνα που έψαχνε τον επόμενο μεσσία μετά την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα, έχοντας ήδη πιστέψει πως τον έχει βρει στο πρόσωπό του. Είχε ήδη βαφτιστεί «μιντιακό φαινόμενο», είχε βρει τον τρόπο που θα συζητάει με την κοινωνική βάση – στο διά ταύτα, έλεγαν τα στελέχη του κόμματός του, έπρεπε να δουλέψει. «Μαθαίνω εύκολα», είχε πει ο ίδιος, για να απαντήσει στην πρώτη «γκάφα» που είχε κάνει, ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη Κυριακή των εσωκομματικών, για το ψευδοκράτος.