Η τύχη που του αξίζει

Η τύχη που του αξίζει

Η απόλυτη κυριαρχία στην πολιτική επικαιρότητα των εξελίξεων στον ΣΥΡΙΖΑ με εξαναγκάζει να ασχοληθώ, εκ των πραγμάτων και εγώ, με τις εξελίξεις αυτές, οι οποίες πια έχουν τον χαρακτήρα της εμφύλιας σύρραξης. Στενοχωριέμαι; Οχι. Ανησυχώ; Ούτε. Φοβάμαι; Μπα. Θα έλεγα το απολαμβάνω. Αν και το έργο καθυστέρησε 4 χρόνια (ας όψεται εκείνο το 31,5% που έδωσαν οι ψηφοφόροι στον Τσίπρα το 2019, και εκείνος το πήρε στα σοβαρά ότι όπου να ‘ναι επανέρχεται στην εξουσία), ακόμη και έτσι, το ευχαριστιέμαι. Κι εγώ και η παρέα μου, που λένε. Το ό,τι χειρότερο γέννησαν στην κρίση του 2010 οι πλατείες των «αγανακτισμένων» ήρθε η στιγμή να έχει την τύχη που του έπρεπε. Απλώς είναι τρομερό το πόσο πολλοί την πάτησαν μαζί, και πίστεψαν ότι θα ζούσαν μαζί του, στον παράδεισο, που τους είχε μετρήσει η οικονομική κρίση, και η δυστυχία που σκόρπισε. Αυτούς λυπάμαι, όχι τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τι να περιμένεις από έναν λαό, του οποίου το 28% με 30% πιστεύει στα σοβαρά τώρα, ότι μας «ψεκάζουν»; Και είναι έτοιμο να τρέξει με κλειστά μάτια προς τα εκεί που θα του τάξουν τα περισσότερα; Και μην πει κανείς «όχι, δεν είναι έτσι», διότι γεμάτη είναι η ιστορία από τέτοια παραδείγματα. Τι να λέμε τώρα…