Στα τέλη της δεκαετίας του ’30 και ιδίως στις αρχές του B’ Παγκοσμίου Πολέμου μια ολόκληρη γενιά έχασε τον κόσμο της. Hταν όσοι είχαν μορφωθεί στη Γερμανία (πολλοί απ’ αυτούς Eλληνες), είχαν βαπτιστεί στα δημοκρατικά, ελεύθερα πνευματικά της φώτα και είχαν μυηθεί και στρατολογηθεί στη μεγαλοσύνη της σκέψης των σπουδαίων διανοητών της. Η Γερμανία ήταν ο φάρος τους, και ο φάρος ξαφνικά έσβησε· στη θέση του αναδύθηκε ένα άγνωστο γι’ αυτούς τοπίο, ένα τοπίο φρικτό και τόσο διαφορετικό που δεν έβγαζε κανένα νόημα. Είχε χαθεί, αίφνης, το νόημα. Περίπου 50 χρόνια αργότερα, πολλοί μιας άλλης γενιάς έχαναν το νόημα του δικού τους κόσμου με την κατάρρευση και διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης. Αυτό που γκρεμιζόταν ήταν γι’ αυτούς ένα σύμπαν ιδεωδών, μια ραχοκοκαλιά αξιών που στήριζε όχι μόνο κράτη, σύνορα και διαβατήρια, αλλά και τοπία εσωτερικά. Το να είσαι κομμουνιστής, το να αισθάνεσαι και να πιστεύεις και να πορεύεσαι σύμφωνα μ’ αυτό, χρειαζόταν τώρα, για πολλούς, μια νέα ιδεολογική πατρίδα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή