Θυμάμαι πάντα τον σπουδαίο θεσσαλονικιό πεζογράφο Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη σε ένα συνέδριο στο Ιδρυμα Ερευνών λίγους μήνες μετά τη Μεταπολίτευση – φθινόπωρο του ’74 – που ως απάντηση σε στεντόρειες, σχεδόν έξαλλες φωνές για την ανάγκη να αποκατασταθούν όσοι είχαν αδικηθεί μέσα στη χούντα, έθεσε το ερώτημα: «Και με τους πεθαμένους τι θα κάνουμε;». Θεωρώντας, και πολύ σωστά, πως μια δικαιοσύνη είναι αναμφισβήτητα μερική και δεν προοιωνίζεται τίποτε το αισιόδοξο αν δεν περιλαμβάνει στους κόλπους της ακόμη και τους πεθαμένους, έστω κι αν λογικά φαίνεται τους τελευταίους να μην τους αφορά πια καμιά μορφή δικαιοσύνης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή