Αφού πέθανε η Μητροπούλου, τότε μια μέρα θα πεθάνουμε όλοι. Τόσο πολύ είχε εμβάλει μέσα μας το ενδεχόμενο να υπάρχει αιώνια ζωή, για ορισμένους έστω. Η Ρούλα Μητροπούλου ήταν αυτό αλλά ήταν και το άλλο. Ηγετική αλλά και οικεία, διαόλου κάλτσα και φύλακας άγγελος μαζί. Στη δουλειά παθιασμένη και γρήγορη σαν σίφουνας, αφάνταστα όμως υπομονετική όταν αισθανόταν ότι υπήρχε λόγος. Αυτή η φωτοβολίδα που τη μίσησαν ανταγωνιστές και τη λάτρεψαν συνεργάτες, ήταν στα μάτια μου ένα αυτοφυές πολιτικό ταλέντο. Οραματιζόταν, σχεδίαζε και πραγματοποιούσε. Προέβλεπε την επόμενη τάση στον παγκόσμιο Τύπο (γυναικεία περιοδικά, έντυπα για τους γονείς, για την Υγεία και το Fitness), και προσπαθούσε να τη βάλει στο τραπέζι διαβλέποντας τη μετεξέλιξη ενός μεσοβέζικου είδους όπως ήταν τότε το περιοδικό «ποικίλης ύλης». Προσπερνούσε τις τρικολοποδιές και παρασκεύαζε καλοσχεδιασμένες υποχωρήσεις που όμως κατέληγαν πάντα στους εκδοτικούς της θριάμβους. Πώς λέγεται αυτό; Είχε το ένστικτο της νικήτριας. Η μόνη γυναίκα που έφτασε τόσο ψηλά στην ιεραρχία, που διεμβόλισε το αυτάρεσκο ανδρικό κατεστημένο του Οργανισμού Λαμπράκη, δείχνοντάς του τι εστί ευφυία, λαϊκότητα, χιούμορ και στυλ, κάνοντας ακόμη και αυτόν τον οδοστρωτήρα Ψυχάρη να χλωμιάσει και να τη λογαριάσει σαν εμπόδιο για την επέλασή του. Μόνον για χάρη της τα θυμάμαι όλα αυτά σήμερα. Από αύριο θα τα ξεχάσω όπως έκανε κι εκείνη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή