Σήματα κινδύνου

Την Κυριακή, ήταν η Αργεντινή. Ενας πολιτικός κλόουν, μια trash τηλεοπτική διασημότητα, με μια συρραφή ακραία νεοφιλελεύθερων θέσεων για την οικονομία και ακραία ανελεύθερων θέσεων για τα κοινωνικά δικαιώματα, μια τυπική περίπτωση αυτού που ο Μάρτιν Γουλφ βάφτισε «πλουτολαϊκισμό» (κατά το πρότυπο Τραμπ: πολιτιστικά να κολακεύεις τα ένστικτα και τις προκαταλήψεις των λαϊκών στρωμάτων, πολιτικά να εξυπηρετείς τα συμφέροντα των πλούσιων λίγων), σάρωσε στις προεδρικές εκλογές. Τρεις ημέρες αργότερα, πριν ο κόσμος συνέλθει από το σοκ, ήταν η Ολλανδία. Ο Χερτ Βίλντερς, ένας βετεράνος της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς, με την ίδια πάντα ξενοφοβική, αντιμεταναστευτική και αντιευρωπαϊκή ατζέντα, ελαφρώς νερωμένη, κατέκτησε με ευρεία διαφορά την πρώτη θέση στη νέα Βουλή, με το 55% των ψηφοφόρων του να θεωρούν τη δημοκρατία «αποτυχημένο σύστημα». Και κάπως έτσι το γνώριμο ερώτημα επέστρεψε: Απειλεί τον κόσμο και ειδικά την Ευρώπη μια νέα καταιγίδα ακροδεξιού και εθνικιστικού λαϊκισμού;