Πριν από λίγες μέρες ήταν η επέτειος των πενήντα χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Σήμερα όμως συμπληρώνεται και μισός αιώνας από το εσωτερικό πραξικόπημα της χούντας που ανέτρεψε τον Παπαδόπουλο και επέβαλε την ακόμη πιο σκληρή δικτατορία του Ιωαννίδη, η οποία οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου. Αυτή είναι η ιστορική της ταυτότητα. Το αποτύπωμά της όμως στη συλλογική μας συνείδηση ήταν εκείνο το «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των ανακοινωθέντων που μεταδίδονταν από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση ως σφήνα ανάμεσα στα εμβατήρια. Ο κόσμος πια ήξερε, αναγνώριζε την καθεστωτική ρητορική. Τα ραδιοτηλεοπτικά προγράμματα σταματούσαν, αντηχούσε το «Περνάει ο Στρατός της Ελλάδας φρουρός» και μετά η αναγγελία των απαγορεύσεων συγκεντρώσεων και μετακινήσεων. Τα τανκς πάλι στους δρόμους. Και οι φαντάροι στις γωνίες να ελέγχουν τους περαστικούς. Ανθρώπους σαστισμένους και φοβισμένους που, μία μόλις εβδομάδα μετά το Πολυτεχνείο, γύριζαν και κλείνονταν στο σπίτι τους για να ακούσουν, για άλλη μία φορά, το «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Ξανά και ξανά. Και σαν η επανάληψη να έκανε ακόμη πιο καταλυτική την αυταρχική του δυστοπία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή